Oh Canada...

Dat was het dan! Wilco is al ingecheckt en mag over 5 minuten al het vliegtuig in. Ik moet nog een kwartier wachten tot ik mijn koffer eindelijk kan droppen, en dan duurt het nog 4 uur tot mijn vliegtuig eindelijk vertrekt. Tot die tijd zit ik hier met mijn laptop op schoot te schelden op het internet wat ik niet aan de praat krijg. Je moet een of ander commercieel iets je mailadres geven en voorwaarden accepteren, waarna ik alsnog geen verbinding krijg. Vreselijk irritant, want ik wilde graag deze blog plaatsen en dat is nu dus niet mogelijk. Straks maar eens een infopunt opzoeken waar ik het even kan gaan vragen, want het is minder handig om een blog te schrijven over mijn laatste uurtjes in Canada terwijl ik het pas kan plaatsen als ik weer terug in Nederland ben!
Anyway, Wilco heeft een andere vliegmaatschappij dan ik. Die maatschappij vliegt alleen in de zomermaanden, waardoor ik hem in maart nog niet kon gebruiken. Ik vlieg dus vrolijk met al mijn vrienden genaamd backpack en cameratas terug. Een bijkomend voordeel is dat ik op een beetje een schappelijke tijd op Schiphol land, terwijl Wilco er een heel stuk eerder is dan ik. En och, we vliegen ’s nachts dus moeten toch een soort van poging doen tot slapen terwijl we onszelf een jetlag van 6 uur tijdsverschil bezorgen. En morgen zitten we vanaf de middag gewoon weer met elkaar opgescheept, dus dat komt helemaal goed!

Even denken wat ik laatst had geschreven. Ik meen dat het ging over het bushcraft museum in Sault Ste. Marie. De dag daarna zijn we verder gereden tot een locatie iets verder dan halverwege Guelph, aan Georgian Bay. Man, man, wat was dat een flop! We waren inmiddels heerlijk rustige campgrounds gewend met voornamelijk natuur om ons heen, op heerlijk beschutte plaatsen. Niets was minder waar in dit provinciale park. Killbear heette het geloof ik. Het park beschikt over 7 campgrounds die verspreid over het park liggen. Bij aankomst bij de camp office hebben we een lijstje met plaatsen meegekregen die ze wel vonden passen bij onze omschrijving van rustig en afgezonderd. Niets bleek minder waar. De plaatsen lagen vlak naast het strand van die campground, waardoor er veel mensen voor de tent langs kwamen en je ook nog eens de herrie van het strand had. Daarbij zat je zo hutjemutje op elkaar zodat het zoals Wilco omschreef ‘wel leek alsof je op de parkeerplaats van de Walmart stond’. En stiekem was het ook wel een beetje zo, al lag deze parkeerplaats dan midden in het bos. Dus wij teruggegaan naar de camp office en gevraagd om een plek die écht rustig was. We kregen een nieuw nummer mee en zijn daar gaan kijken. Een stuk rustiger, geen directe buren. Nog steeds vrij dicht op elkaar en de camping was ook daar goed vol, maar het leek er rustig. Dus maar besloten om het er maar gewoon op de wagen. In de omgeving zaten niet veel andere campgrounds hadden we al gezien, en we wilden onze laatste nacht van de roadtrip wel graag kamperen. ’s Avonds was het echter gedaan met de rust. We wilden niet al te laat gaan slapen en lagen rond half 10 in de tent. Bleek het zoontje van onze achterburen jarig te zijn. Gingen ze daar om half 10 nog taart eten waarna de kids gelijk naar bed gestuurd werden. Vonden ze het ook nog raar dat ze niet konden slapen! In het geluid (herrie) van huilende kinderen omdat er een racoon langskwam, geblaf van honden en hard gepraat en gelach van volwassenen hebben we het uiteindelijk wel voor elkaar gekregen om in slaap te vallen. Maar een leuke laatste nacht kamperen was het dus helaas niet.

Gisteren zijn we met een omweg via Pleasant Ridge waar ik Wilco nog een setje sporen cadeau heb gedaan voor zijn verjaardag, en de tack store in het Mennonite dorp waar ik destijds mijn boots en sporen heb gehaald, teruggekomen in Guelph. Hier zouden we onze laatste nacht in Canada doorbrengen. Amelia bleek al thuis, en Joan zou pas om half 7 thuiskomen. We hebben een hele gezellige avond gehad, met name met Joan omdat Amelia al snel na het eten vertrokken was. We hadden al snel onze hele auto uitgepakt, alle zooi gesorteerd en opnieuw ingepakt, en de auto schoongemaakt. Wat een hoop troep kun je in een auto bewaren! Vanochtend was ik nog verbaasd over wat een ruimte er ineens in de auto was. We hebben heel veel spullen aan Joan gedoneerd, die het ofwel wil houden of wil weggeven. We mochten van haar niks weggooien, dus dat hebben we dan ook niet gedaan.

Vanochtend heb ik nog afscheid genomen van Joan en Amelia toen beiden naar hun werk vertrokken. Wilco en ik hebben de ochtend nog lekker rustig aan gedaan en zijn tegen twaalven richting Toronto vertrokken. Lekker op tijd, want dan hoefden we in elk geval niet te stressen over of we wel op tijd zouden zijn. We hebben veel file gehad, maar uiteindelijk leverde dat maar ongeveer een kwartiertje vertraging op. Wilco kon bij aankomst al gelijk zijn bagage inchecken. Ideaal! Ik dus nog niet, want het kan pas vanaf 4 uur voor vertrek en voor mij duurde het op dat moment nog 6,5 uur. We zijn nog even gaan lunchen bij Swiss Chalet en daarna heb ik Wilco bij zijn gate afgeleverd. Dat wil zeggen, bij de enorme file die er voor de douane stond. En nu zit ik in mijn eigen terminal te wachten tot ik ook mijn oversizete koffer kan inchecken, zodat ik mijn bagage weer een beetje op handzaam formaat heb. Daarna rest mij nog zat tijd om me dood te vervelen voor ik eindelijk in het vliegtuig kan stappen. En dan ben ik morgenochtend alweer terug in Nederland!

Ik gok dat zo’n beetje na het weekend mijn laatste reisverslag zal verschijnen. Voor nu:
See y’all!