Pike Bay
Door: Judith
19 Juni 2016 | Canada, Pike Bay
Het is weer volop zomer in Canada! Al vanaf vrijdag hebben we dagelijks een lekker temperatuurtje van rond de 30 graden, met vandaag 33 graden. Heerlijk zomerweer dus!
Dit weekend stond een weekendje kamperen op de planning. Beth en John hebben kort geleden een cottage gekocht in Pike Bay, aan Lake Huron. Joan heeft vrij snel daarna (met een beetje heleboel hulp d.w.z. aanspoorwerk van Beth) een trailer (=caravan) gekocht. Een fifth wheel, oftewel een geval die je aan een truck moet hangen om hem te kunnen vervoeren. Ze had het voor elkaar gekregen dat ze het apparaat bij John en Beth op het terrein van de cottage neer mocht zetten. Dat is vorige week allemaal gebeurd, en dus was het nu tijd om mij mee te slepen. Heel lastig natuurlijk, vooral met het weer wat we hebben.
Donderdagavond had ik de meeste zooi al bij elkaar geraapt, zodat we vrijdag nadat ik thuiskwam van stage bijna gelijk weg konden. En op wie moesten we weer wachten, juist. Joan :P
Uiteindelijk was de auto propvol en konden we richting het noorden. Wat er in de auto zat? Nog 4 stoelen die Joan ergens langs de weg opgevist had. Voor in de cottage. Zodra we net in de auto zaten, begon Joan erover dat ze iets zocht om onderaan de trap van haar trailer te leggen, zodat ze niet in de modder springt als het heeft geregend. Onze missie was dus om op het industrieterrein op zoek te gaan naar geschikt materiaal. Al snel hadden we een bedrijf gevonden dat een stapeltje pallets buiten de deur had geparkeerd (hier geldt: alles wat je aan de weg zet mag je gratis meenemen). Joan vond zo'n pallet wel een goed idee, dus de auto werd daar geparkeerd en al snel had ze een in haar ogen geschikte kandidaat gevonden. Het ding samen opgetild, en geprobeerd in de auto te schuiven. Verrek, net 20 cm te breed. Toevallig liep er net iemand bij het bedrijf naar buiten om weet ik wat voor reden. Joan riep keihard "Je hebt vast niet toevallig een zaag liggen?!" Waarop de man lachend doorliep. Nadat Joan haar frustraties geuit had wegens het niet passen van deze bijzonder mooie pallet (niks bijzonders aan, haha) stapten we weer in de auto. We wilden nét wegrijden toen de man weer naar buiten kwam, mét een zaag! Joan helemaal in de wolken, natuurlijk! De beste man heeft een stuk van de pallet afgezaagd, waarna we de restanten mooi in de auto konden schuiven. Het afgezaagde deel zou gaan dienen als brandhout. Daar kun je nooit genoeg van hebben ;)
Na een trip van bijna 3 uur (onderbroken met een stop voor vers yoghurt-ijs) kwamen we eindelijk in Pike Bay. Cottage. Juist. Maak er maar gerust HUIS van, want van een cottage is in mijn ogen echt geen sprake! Die "cute little trailer" van Joan was overigens ook niet cute of little, het blijkt een gruwelijk groot ding te zijn waar je met gemak 6 personen in kunt laten slapen. En er zit een elektrische oven in, een douche, en als klap op de vuurpijl..... een radio mét cassetteplayer! :P
Na een rustig avondje (John en Beth waren op tijd naar bed gegaan, daar hadden we weinig gezelschap aan omdat wij pas om 21.30 uur aan kwamen rijden) waarin we nog hotdogs hebben geroosterd op de bbq en Joan me weer een of ander kaartspel had geleerd (Hand and foot ofzoiets) heb ik bijzonder lekker geslapen! 's Ochtends heerlijk wakker geworden van ruziënde eekhoorns en een vogel die het leuk vond naast het dakraam vol de trailer in te blèren. En een heen en weer sjouwende Joan die het nodig vond om om 7 uur 's ochtends de inhoud van de koelbox over te zetten in de koelkast en vriezer. Tja.. :P
Op de zaterdag stond een dagje Tobermory op de planning, een klein uurtje verder naar het noorden. Beth had Joan overigens naar het ziekenhuis gestuurd, want die was donderdag met een knalrood oog wakker geworden en dat was nog niet minder geworden. Uiteindelijk bleek er slechts een adertje gesprongen te zijn, maar het is wel goed dat er iemand even naar gekeken heeft. Met rood bedoel ik namelijk echt knalrood. Geen oogwit meer te zien aan 1 kant van haar pupil. Ik had haar al vertelt dat ze zo mee kon doen als acteur bij Halloween. (Die opmerking vond ze toen zo geniaal dat hem aan iedereen vertelt heeft die het maar wilde horen, haha)
Ik ging ondertussen al samen met John en Beth op weg naar Tobermory. Achterin.. de truck! (Speciaal voor Elise, haha!) Wel gewoon op de achterbank trouwens, voor de flauwe beelddenkers onder jullie ;)
Tobermory is een klein plaatsje waar letterlijk de weg stopt. Links ligt Lake Huron, rechts Georgian Bay. Met de ferry kun je naar Cove Island, vanwaar je blijkbaar verder door kunt steken naar het vasteland richting het noorden. Maar dat was voor ons niet van toepassing.
Nadat we de truck ergens geparkeerd hadden, gingen we lekker winkeltjes kijken in Tobermory. Het was heerlijk toeristisch ingericht, maar dan zonder toeristen. Ideaal! De winkeltjes bevatten veel typisch Canadese spullen, zoals Maple Syrup en de typische truien die je overal ter wereld ziet met de naam van het land of de plaats waar je je op dat moment bevind. Naast het Canada thema richtten ze zich natuurlijk ook op zichzelf, en aangezien ze aan 3 kanten door water omringd zijn, was er dus ook veel maritiem spul te vinden. Zo heeft John een nieuwe pet gekocht (Voorkant: The captain is always right, achterkant: I'm the captain), Beth een kaart voor tijdens het varen (met dieptes enzo) en ik heb een geweldige variant van het thee-ei meegenomen: Teatanic! Een mini-Titanic dus, maar dan kun je die opvullen met losse thee en die stop je dan in je glas. Door het lange ontwerp steekt het ene uiteinde nog boven het wateroppervlak uit. Geweldig!
Omdat het bij Joan in het ziekenhuis wel erg lang duurde (ze moest wachten omdat er een kind met een gebroken been binnen werd gebracht. "F*ckin' kid", zegt Joan dan. Typisch :P ) besloten John, Beth en ik om maar vast ergens te gaan lunchen. Het was inmiddels al 1 pm. Ik mocht kiezen waar we zouden gaan eten, want ik zou hier maar 1x zijn en Beth en John vast nog veel vaker. Ergens op een hoek had ik een fantatisch plekje gevonden, een soort strandtent idee met piratenthema, waar ze fish&chips serveren. Dat leek me wel wat! Nadat Beth John gerustgesteld had dat ze ook kip serveren (haha), gingen we die kant op. We zaten nauwelijks of de ober stond al naast ons met menukaarten in de hand. Hij was overigens zelf ook als piraat uitgedost, compleet met zwaard/dolk-achtig ding (maar zonder ooglapje). Het restaurantje zelf zag er dus uit als een soort strandtent, maar dan alleen met een dak. Eigenlijk was het dus gewoon een soort overdekt terras. De tafels bestonden uit vierkante picknickbanken waar je per tafel 8 mensen kwijt kon. De tafels waren in helderblauw en wit geschilderd, wat weer perfect bij de rest van het geheel pastte. Nadat we besteld hadden (Beth en ik Fish en Chips, John kipvingers) werd het bestelde al bijzonder snel gebracht. Intussen had ik bedacht dat ik het wel zag zitten om één van de piraat-obers tot mijn Canadese vriend te benoemen, dus ik vroeg hem of ik hem daarvoor even mocht misbruiken. Dat vond meneer prachtig, dus ik heb inmiddels een Canadees in mijn verzameling :P (Oké, alleen voor de foto dan...)
Inmiddels kregen we van Joan bericht dat ze onderweg was naar Tobermory. ("That darn kid, I'm starving!" Verder is ze heel lief hoor :P )
John en Beth hadden bedacht dat we die middag wel een boottocht konden gaan maken. Zo'n heerlijk toeristisch geval. Ach, waarom niet? Ze vertelden me dat er in de baai 2 wrakken liggen van schepen van formaat. De boottocht wordt om die reden uitgevoerd met een boot met een glasbodem, waardoor je dus de wrakken van heel dichtbij kunt bekijken. Het water in Lake Huron/Georgian Bay is wederom glashelder, dus je kunt echt met gemak enkele meters diep kijken. We hadden de toch aan het eind van de middag gepland, zodat Joan niet al te veel zou hoeven te haasten.
Tot die tijd hebben wij ons bijzonder goed vermaakt met een jaarlijks evenement dat in de haven plaatsvond. Cardboard boat race. Het idee daarvan is dat je zelf een boot-achtig object in elkaar knutselt, en je gaat daarmee dus racen. Enige eis is dat je moet peddelen, een motor o.i.d. is dus niet toegestaan. Ik heb de meest bijzondere creaties voorbij zien komen, waaronder ook gewoon grote kartonnen dozen waar alleen een mooi wikkel omheen was geplakt. Wat hebben we gelachen! O ja? Ja!
Nee, echt. Het was echt hi-la-risch. De kartonnen doos bijvoorbeeld kieperde al ondersteboven toen hij net van de trailerhelling af was. Een ander vaartuig bleef netjes de trailerhelling naar beneden toe volgen, tot de kapitein in kwestie tot aan de nek in het water zat en het dus maar opgaf. Verder was er ook een Minion bootje met 2 hele jonge kindjes erin. De grote zus voorin, het kleine broertje achterin. Grote zus heeft helemaal alleen gepeddeld, want het kleine broertje was redelijk afgeleid door al die mensen aan de waterkant die naar hem en zijn zus stonden te kijken. Zo ontzettend schattig!!
Intussen had Joan zich bij ons gevoegd. Voor de race afgelopen was, zijn we naar de steiger gelopen waar de boot al klaarlag. Samen met -helaas- een groep Japanners (die gasten zitten ook echt óveral!) gingen we van start. Eerst naar de baai met de scheepswrakken. Wat was dat gaaf! John en ik hebben het eerste stuk helemaal voorop de boot gestaan, waar je het beste zicht had dat je maar kon wensen. Op het moment dat we halverwege het eerste wrak waren hebben we het ook nog even binnen in het schip via de glazen bodem gekeken. Het tweede wrak lag zo ondiep dat onze boot er niet overheen kon, dus daarvoor zijn we weer op de punt gaan staan. Na de scheepswrakken zetten we koers naar Flowerpot-island. Daar zijn rotsen uitgesleten tot een soort bloempot van 8 meter hoog. Erg mooi om te zien!
Onderweg hebben Beth, Joan en ik ons trouwens nog heerlijk vermaakt door Japanners te observeren. Zo was er een groepje meiden die alleen maar selfies maakte en totaal niet lette op wat er om hen heen allemaal te zien was. Voorin de boot zat een groepje met een regenjas aan, helemaal ingepakt met de muts op. Buigt Joan naar mij toe: "Beth denkt dat ze het koud hebben". Men, ik heb me een rotje gelachen.
Terug in Tobermory hebben we allemaal een Beavertail gekocht. Ik had dat nog nooit gehad, en daar moest van John en Beth maar eens verandering in komen. Ik had de coco-vanilla variant. Een beavertail is een soort lange ovale pannenkoek, heel zoet. En wat eroverheen gestrooid werd was dus in mijn geval een soort vanillemengsel en chocoladesiroop, met daar overheen Oreo kruimels. Lekker dat het was!
Wegens de bootrace was er een bandje in de haven aan het spelen. Die waren goed!! Ze zongen echt van alles. Country (uiteraard), maar ook Elvis en Queen kwamen voorbij ( ik had nog even gezwaaid. Grapje). En ze waren echt zo bijzonder goed, niet normaal meer! Geen valse noot gehoord, en ook bij publieksverzoeken konden ze met gemak uit de voeten. Heel bijzonder, en vooral ook leuk om mee te maken.
Nadat we nog even naar de vuurtoren waren gereden, was het inmiddels wel weer tijd om terug te gaan naar Pike Bay. Ik zou weer gewoon met Joan meerijden, die nog even naar het ziekenhuis terug moest om wat papierwerk op te halen. En aangezien haar richtingsgevoel echt zo bijzonder slecht is, ben ik maar voor tomtom gaan spelen. Het ziekenhuis, in Lion's Head, was echt ontzettend schattig! 1 dokter, 3-4 zusters, en slechts 8 patiëntenkamers. Geweldig! Dat soort kleine ziekhuisjes schijn je hier in Canada nog wel meer te hebben.
Eenmaal terug bij de cottage heb ik het avondeten verzorgd. Ik had broccoli met kip gemaakt. Viel erg goed in de smaak, want er werd door vrijwel iedereen 2x opgeschept, en John wilde per see dat ik de kliekjes daar achterliet! Altijd fijn te weten dat je kookkunsten gewaardeerd worden ;)
Na een kampvuur waarbij Joan en ik nog vuurvliegjes hebben gevangen (die zitten daar veeeel!) zijn we weer lekker laat (na twaalven) ons bed in gedoken.
Vandaag zouden Joan en ik niet al te laat weer terug naar Guelph gaan. Wegens vaderdag had Joan bedacht dat ze naar haar vriend zou gaan voor het avondeten. Beth en John hadden ons nog uitgenodigd voor een kort boottochtje met hun nieuwe platoon bootje. Daar zeggen we uiteraard geen nee tegen! Aan de andere kant van de baai (bij hun cottage is het waterpeil te laag) hebben ze hun boot in een haventje liggen. Nou ja, gewoon aan een steiger. Het bleek een rechthoekig geval te zijn, waar je volgens de instructies 9 mensen in kwijt kunt. Beth en John zijn overigens een heel bijzonder stel. Al meer dan 30 jaar getrouwd, zitten elkaar constant op de lip (want Beth is echt 10x slimmer dan John en daar kan hij niet zo goed tegen) en het volgende moment zitten ze te plakken alsof het tieners zijn.
Pike Bay is niet gemakkelijk om te varen, want er zitten overal enorme rotspartijen vlak onder het wateroppervlak verstopt. Je moet dus echt bijzonder goed opletten dat je in het meest donkerblauwe water blijft varen. Alles wat ook maar iets lichter is kan je een hele nare verrassing bezorgen, want er lagen echt enorme rotsen daar op de bodem. John, Beth en Joan hadden allen een reddingsvest aan, maar ik heb maar gewoon gedaan alsof ik vergeten was hem aan te trekken. Ik had daar echt geen zin in, haha. Veiligheid is prima, maar ik kan prima zwemmen en zo ver gingen we toch niet. Beth en John kunnen ook goed zwemmen, dus als er wat zou gebeuren zou het toch wel goed komen.
Bij het terugkomen bij de steiger kwam er ineens een fret-achtig beest tevoorschijn, echt super dichtbij! Een 'fisher' (vismarter), volgens Beth.
Toen we eenmaal terug waren bij de cottage, en Joan en ik klaar waren voor vertrek, werd mij nog op het hart gedrukt om nog eens terug te komen. Dus Wilco, bij deze, we hebben een uitnodiging staan ;)
Enjoy the pictures, en tot de volgende!
Dit weekend stond een weekendje kamperen op de planning. Beth en John hebben kort geleden een cottage gekocht in Pike Bay, aan Lake Huron. Joan heeft vrij snel daarna (met een beetje heleboel hulp d.w.z. aanspoorwerk van Beth) een trailer (=caravan) gekocht. Een fifth wheel, oftewel een geval die je aan een truck moet hangen om hem te kunnen vervoeren. Ze had het voor elkaar gekregen dat ze het apparaat bij John en Beth op het terrein van de cottage neer mocht zetten. Dat is vorige week allemaal gebeurd, en dus was het nu tijd om mij mee te slepen. Heel lastig natuurlijk, vooral met het weer wat we hebben.
Donderdagavond had ik de meeste zooi al bij elkaar geraapt, zodat we vrijdag nadat ik thuiskwam van stage bijna gelijk weg konden. En op wie moesten we weer wachten, juist. Joan :P
Uiteindelijk was de auto propvol en konden we richting het noorden. Wat er in de auto zat? Nog 4 stoelen die Joan ergens langs de weg opgevist had. Voor in de cottage. Zodra we net in de auto zaten, begon Joan erover dat ze iets zocht om onderaan de trap van haar trailer te leggen, zodat ze niet in de modder springt als het heeft geregend. Onze missie was dus om op het industrieterrein op zoek te gaan naar geschikt materiaal. Al snel hadden we een bedrijf gevonden dat een stapeltje pallets buiten de deur had geparkeerd (hier geldt: alles wat je aan de weg zet mag je gratis meenemen). Joan vond zo'n pallet wel een goed idee, dus de auto werd daar geparkeerd en al snel had ze een in haar ogen geschikte kandidaat gevonden. Het ding samen opgetild, en geprobeerd in de auto te schuiven. Verrek, net 20 cm te breed. Toevallig liep er net iemand bij het bedrijf naar buiten om weet ik wat voor reden. Joan riep keihard "Je hebt vast niet toevallig een zaag liggen?!" Waarop de man lachend doorliep. Nadat Joan haar frustraties geuit had wegens het niet passen van deze bijzonder mooie pallet (niks bijzonders aan, haha) stapten we weer in de auto. We wilden nét wegrijden toen de man weer naar buiten kwam, mét een zaag! Joan helemaal in de wolken, natuurlijk! De beste man heeft een stuk van de pallet afgezaagd, waarna we de restanten mooi in de auto konden schuiven. Het afgezaagde deel zou gaan dienen als brandhout. Daar kun je nooit genoeg van hebben ;)
Na een trip van bijna 3 uur (onderbroken met een stop voor vers yoghurt-ijs) kwamen we eindelijk in Pike Bay. Cottage. Juist. Maak er maar gerust HUIS van, want van een cottage is in mijn ogen echt geen sprake! Die "cute little trailer" van Joan was overigens ook niet cute of little, het blijkt een gruwelijk groot ding te zijn waar je met gemak 6 personen in kunt laten slapen. En er zit een elektrische oven in, een douche, en als klap op de vuurpijl..... een radio mét cassetteplayer! :P
Na een rustig avondje (John en Beth waren op tijd naar bed gegaan, daar hadden we weinig gezelschap aan omdat wij pas om 21.30 uur aan kwamen rijden) waarin we nog hotdogs hebben geroosterd op de bbq en Joan me weer een of ander kaartspel had geleerd (Hand and foot ofzoiets) heb ik bijzonder lekker geslapen! 's Ochtends heerlijk wakker geworden van ruziënde eekhoorns en een vogel die het leuk vond naast het dakraam vol de trailer in te blèren. En een heen en weer sjouwende Joan die het nodig vond om om 7 uur 's ochtends de inhoud van de koelbox over te zetten in de koelkast en vriezer. Tja.. :P
Op de zaterdag stond een dagje Tobermory op de planning, een klein uurtje verder naar het noorden. Beth had Joan overigens naar het ziekenhuis gestuurd, want die was donderdag met een knalrood oog wakker geworden en dat was nog niet minder geworden. Uiteindelijk bleek er slechts een adertje gesprongen te zijn, maar het is wel goed dat er iemand even naar gekeken heeft. Met rood bedoel ik namelijk echt knalrood. Geen oogwit meer te zien aan 1 kant van haar pupil. Ik had haar al vertelt dat ze zo mee kon doen als acteur bij Halloween. (Die opmerking vond ze toen zo geniaal dat hem aan iedereen vertelt heeft die het maar wilde horen, haha)
Ik ging ondertussen al samen met John en Beth op weg naar Tobermory. Achterin.. de truck! (Speciaal voor Elise, haha!) Wel gewoon op de achterbank trouwens, voor de flauwe beelddenkers onder jullie ;)
Tobermory is een klein plaatsje waar letterlijk de weg stopt. Links ligt Lake Huron, rechts Georgian Bay. Met de ferry kun je naar Cove Island, vanwaar je blijkbaar verder door kunt steken naar het vasteland richting het noorden. Maar dat was voor ons niet van toepassing.
Nadat we de truck ergens geparkeerd hadden, gingen we lekker winkeltjes kijken in Tobermory. Het was heerlijk toeristisch ingericht, maar dan zonder toeristen. Ideaal! De winkeltjes bevatten veel typisch Canadese spullen, zoals Maple Syrup en de typische truien die je overal ter wereld ziet met de naam van het land of de plaats waar je je op dat moment bevind. Naast het Canada thema richtten ze zich natuurlijk ook op zichzelf, en aangezien ze aan 3 kanten door water omringd zijn, was er dus ook veel maritiem spul te vinden. Zo heeft John een nieuwe pet gekocht (Voorkant: The captain is always right, achterkant: I'm the captain), Beth een kaart voor tijdens het varen (met dieptes enzo) en ik heb een geweldige variant van het thee-ei meegenomen: Teatanic! Een mini-Titanic dus, maar dan kun je die opvullen met losse thee en die stop je dan in je glas. Door het lange ontwerp steekt het ene uiteinde nog boven het wateroppervlak uit. Geweldig!
Omdat het bij Joan in het ziekenhuis wel erg lang duurde (ze moest wachten omdat er een kind met een gebroken been binnen werd gebracht. "F*ckin' kid", zegt Joan dan. Typisch :P ) besloten John, Beth en ik om maar vast ergens te gaan lunchen. Het was inmiddels al 1 pm. Ik mocht kiezen waar we zouden gaan eten, want ik zou hier maar 1x zijn en Beth en John vast nog veel vaker. Ergens op een hoek had ik een fantatisch plekje gevonden, een soort strandtent idee met piratenthema, waar ze fish&chips serveren. Dat leek me wel wat! Nadat Beth John gerustgesteld had dat ze ook kip serveren (haha), gingen we die kant op. We zaten nauwelijks of de ober stond al naast ons met menukaarten in de hand. Hij was overigens zelf ook als piraat uitgedost, compleet met zwaard/dolk-achtig ding (maar zonder ooglapje). Het restaurantje zelf zag er dus uit als een soort strandtent, maar dan alleen met een dak. Eigenlijk was het dus gewoon een soort overdekt terras. De tafels bestonden uit vierkante picknickbanken waar je per tafel 8 mensen kwijt kon. De tafels waren in helderblauw en wit geschilderd, wat weer perfect bij de rest van het geheel pastte. Nadat we besteld hadden (Beth en ik Fish en Chips, John kipvingers) werd het bestelde al bijzonder snel gebracht. Intussen had ik bedacht dat ik het wel zag zitten om één van de piraat-obers tot mijn Canadese vriend te benoemen, dus ik vroeg hem of ik hem daarvoor even mocht misbruiken. Dat vond meneer prachtig, dus ik heb inmiddels een Canadees in mijn verzameling :P (Oké, alleen voor de foto dan...)
Inmiddels kregen we van Joan bericht dat ze onderweg was naar Tobermory. ("That darn kid, I'm starving!" Verder is ze heel lief hoor :P )
John en Beth hadden bedacht dat we die middag wel een boottocht konden gaan maken. Zo'n heerlijk toeristisch geval. Ach, waarom niet? Ze vertelden me dat er in de baai 2 wrakken liggen van schepen van formaat. De boottocht wordt om die reden uitgevoerd met een boot met een glasbodem, waardoor je dus de wrakken van heel dichtbij kunt bekijken. Het water in Lake Huron/Georgian Bay is wederom glashelder, dus je kunt echt met gemak enkele meters diep kijken. We hadden de toch aan het eind van de middag gepland, zodat Joan niet al te veel zou hoeven te haasten.
Tot die tijd hebben wij ons bijzonder goed vermaakt met een jaarlijks evenement dat in de haven plaatsvond. Cardboard boat race. Het idee daarvan is dat je zelf een boot-achtig object in elkaar knutselt, en je gaat daarmee dus racen. Enige eis is dat je moet peddelen, een motor o.i.d. is dus niet toegestaan. Ik heb de meest bijzondere creaties voorbij zien komen, waaronder ook gewoon grote kartonnen dozen waar alleen een mooi wikkel omheen was geplakt. Wat hebben we gelachen! O ja? Ja!
Nee, echt. Het was echt hi-la-risch. De kartonnen doos bijvoorbeeld kieperde al ondersteboven toen hij net van de trailerhelling af was. Een ander vaartuig bleef netjes de trailerhelling naar beneden toe volgen, tot de kapitein in kwestie tot aan de nek in het water zat en het dus maar opgaf. Verder was er ook een Minion bootje met 2 hele jonge kindjes erin. De grote zus voorin, het kleine broertje achterin. Grote zus heeft helemaal alleen gepeddeld, want het kleine broertje was redelijk afgeleid door al die mensen aan de waterkant die naar hem en zijn zus stonden te kijken. Zo ontzettend schattig!!
Intussen had Joan zich bij ons gevoegd. Voor de race afgelopen was, zijn we naar de steiger gelopen waar de boot al klaarlag. Samen met -helaas- een groep Japanners (die gasten zitten ook echt óveral!) gingen we van start. Eerst naar de baai met de scheepswrakken. Wat was dat gaaf! John en ik hebben het eerste stuk helemaal voorop de boot gestaan, waar je het beste zicht had dat je maar kon wensen. Op het moment dat we halverwege het eerste wrak waren hebben we het ook nog even binnen in het schip via de glazen bodem gekeken. Het tweede wrak lag zo ondiep dat onze boot er niet overheen kon, dus daarvoor zijn we weer op de punt gaan staan. Na de scheepswrakken zetten we koers naar Flowerpot-island. Daar zijn rotsen uitgesleten tot een soort bloempot van 8 meter hoog. Erg mooi om te zien!
Onderweg hebben Beth, Joan en ik ons trouwens nog heerlijk vermaakt door Japanners te observeren. Zo was er een groepje meiden die alleen maar selfies maakte en totaal niet lette op wat er om hen heen allemaal te zien was. Voorin de boot zat een groepje met een regenjas aan, helemaal ingepakt met de muts op. Buigt Joan naar mij toe: "Beth denkt dat ze het koud hebben". Men, ik heb me een rotje gelachen.
Terug in Tobermory hebben we allemaal een Beavertail gekocht. Ik had dat nog nooit gehad, en daar moest van John en Beth maar eens verandering in komen. Ik had de coco-vanilla variant. Een beavertail is een soort lange ovale pannenkoek, heel zoet. En wat eroverheen gestrooid werd was dus in mijn geval een soort vanillemengsel en chocoladesiroop, met daar overheen Oreo kruimels. Lekker dat het was!
Wegens de bootrace was er een bandje in de haven aan het spelen. Die waren goed!! Ze zongen echt van alles. Country (uiteraard), maar ook Elvis en Queen kwamen voorbij ( ik had nog even gezwaaid. Grapje). En ze waren echt zo bijzonder goed, niet normaal meer! Geen valse noot gehoord, en ook bij publieksverzoeken konden ze met gemak uit de voeten. Heel bijzonder, en vooral ook leuk om mee te maken.
Nadat we nog even naar de vuurtoren waren gereden, was het inmiddels wel weer tijd om terug te gaan naar Pike Bay. Ik zou weer gewoon met Joan meerijden, die nog even naar het ziekenhuis terug moest om wat papierwerk op te halen. En aangezien haar richtingsgevoel echt zo bijzonder slecht is, ben ik maar voor tomtom gaan spelen. Het ziekenhuis, in Lion's Head, was echt ontzettend schattig! 1 dokter, 3-4 zusters, en slechts 8 patiëntenkamers. Geweldig! Dat soort kleine ziekhuisjes schijn je hier in Canada nog wel meer te hebben.
Eenmaal terug bij de cottage heb ik het avondeten verzorgd. Ik had broccoli met kip gemaakt. Viel erg goed in de smaak, want er werd door vrijwel iedereen 2x opgeschept, en John wilde per see dat ik de kliekjes daar achterliet! Altijd fijn te weten dat je kookkunsten gewaardeerd worden ;)
Na een kampvuur waarbij Joan en ik nog vuurvliegjes hebben gevangen (die zitten daar veeeel!) zijn we weer lekker laat (na twaalven) ons bed in gedoken.
Vandaag zouden Joan en ik niet al te laat weer terug naar Guelph gaan. Wegens vaderdag had Joan bedacht dat ze naar haar vriend zou gaan voor het avondeten. Beth en John hadden ons nog uitgenodigd voor een kort boottochtje met hun nieuwe platoon bootje. Daar zeggen we uiteraard geen nee tegen! Aan de andere kant van de baai (bij hun cottage is het waterpeil te laag) hebben ze hun boot in een haventje liggen. Nou ja, gewoon aan een steiger. Het bleek een rechthoekig geval te zijn, waar je volgens de instructies 9 mensen in kwijt kunt. Beth en John zijn overigens een heel bijzonder stel. Al meer dan 30 jaar getrouwd, zitten elkaar constant op de lip (want Beth is echt 10x slimmer dan John en daar kan hij niet zo goed tegen) en het volgende moment zitten ze te plakken alsof het tieners zijn.
Pike Bay is niet gemakkelijk om te varen, want er zitten overal enorme rotspartijen vlak onder het wateroppervlak verstopt. Je moet dus echt bijzonder goed opletten dat je in het meest donkerblauwe water blijft varen. Alles wat ook maar iets lichter is kan je een hele nare verrassing bezorgen, want er lagen echt enorme rotsen daar op de bodem. John, Beth en Joan hadden allen een reddingsvest aan, maar ik heb maar gewoon gedaan alsof ik vergeten was hem aan te trekken. Ik had daar echt geen zin in, haha. Veiligheid is prima, maar ik kan prima zwemmen en zo ver gingen we toch niet. Beth en John kunnen ook goed zwemmen, dus als er wat zou gebeuren zou het toch wel goed komen.
Bij het terugkomen bij de steiger kwam er ineens een fret-achtig beest tevoorschijn, echt super dichtbij! Een 'fisher' (vismarter), volgens Beth.
Toen we eenmaal terug waren bij de cottage, en Joan en ik klaar waren voor vertrek, werd mij nog op het hart gedrukt om nog eens terug te komen. Dus Wilco, bij deze, we hebben een uitnodiging staan ;)
Enjoy the pictures, en tot de volgende!
-
20 Juni 2016 - 08:14
Ee:
Ik vind het verhaal van 'de truck' toch wel het mooist :P nee, grapje! Druk/leuk weekend hoor!! :) -
20 Juni 2016 - 09:36
W:
Volgens mij bedoel je een pontoon boat en geen platoon :P Met van twee van die ronde buizen eronder als drijvers. Ik ben wel in voor een tochtje varen! Hebben ze ook een zeilboot?
En zo te horen kun je er ook wel vissen. Het heet vast niet voor niets Pike lake. -
20 Juni 2016 - 15:38
:
Whatever, Wilco :P Een boot.
Ze hebben geen zeilboot. Wel een kano en dus dit apparaat. Vissen zitten er idd ook zat. -
20 Juni 2016 - 17:41
Mama:
Wauw! Schattig optrekje, die cottage...! En inderdaad een klein caravannetje erbij... De begrippen klein kennen ze volgens mij niet aan de andere kant van de oceaan (sorry, Hélène).
Wat ontzettend leuk dat je dit weekend op sleeptouw werd genomen. Ik kan me voorstellen dat je hebt genoten. Wij hebben met je meegenoten door je levendige verslag. Het was in ieder geval een zonnig momentje op deze herfstachtige regendag ;)
Tot de volgende keer! Dikke knuffel! -
21 Juni 2016 - 08:44
Esther:
Wat een leuk weekend! Watt leuk dat die Beth en John zo gastvrij en hartelijk zijn :-)
En die bootrace lijkt wel een beetje op 'Te land, te zee en in de lucht', haha.
Je zie er trouwens echt goed uit op de foto's Juud. Volgens mij heb je het erg naar je zin daar, leuk! -
21 Juni 2016 - 15:03
:
Dank! Ik heb het zeker naar mijn zin hier. Omringd door hele fijne mensen, zowel op stage als daarbuiten, zoals jullie hebben kunnen lezen! -
21 Juni 2016 - 15:17
W:
Ze heeft geen last van mij nu dat scheelt al een heel stuk :P Gewoon even een baantje zoeken in Canada ;) -
21 Juni 2016 - 15:26
W:
Zie ik nou een canadees liggen naast die trailer? Die kunnen we volgende week mooi even uitproberen! -
21 Juni 2016 - 15:48
:
Ja, ik zei toch, ze hebben een kano ;)
Joan heeft bij haar ex ook nog een kano, als ze zichzelf nou eens over haar eigen trots heen zet wil ze die ook naar Pike Bay brengen. -
21 Juni 2016 - 15:54
W:
Als ze dat nou eens even doet van het weekend. Anders regelen we daar wel een boot.
Lijkt me mooi om daar een eindje te zeilen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley