Toronto, maar dan anders

Bij deze het beloofde nieuwe verslag van hetgeen ik gisteren uitgespookt heb.

Afgelopen zondag hadden we dus de BBQ bij Filippo. Een van de medestudenten waar ik wel eens mee samen werk, vroeg mij of ik al naar Toronto was geweest. Op mijn ontkennende antwoord vroeg ze of ik het nog van plan was, waarop ik weer een ontkennend antwoord gaf. Hierop kwam ze met de vraag of ik het dan vanuit de lucht zou willen zien. Ik was natuurlijk redelijk flabbergasted, want zo'n vraag stel je meestal niet out of the blue. Ze vertelde dat een oud klasgenoot van haar piloot is bij een dochterorganisatie van Air Canada. Om zijn vlieguren sneller te doen stijgen dan met de lijnvluchten, hebben zijn ouders hem een klein vliegtuigje cadeau gedaan (gevalletje verwend nest, eerlijk waar. Hij rijd ook een BMW suv..). Met dit vliegtuigje gaat hij dus regelmatig een rondje doen. Het meisje, Caeli, gaat regelmatig met hem mee.
Zo'n aanbod sla ik natuurlijk niet af, en tegen de tijd dat we aan het begin van de avond weer thuis waren, had ze al een afspraak met de betreffende persoon gemaakt. Voor maandag, gisteren dus.
Om half 11 zouden we door meneer piloot opgehaald worden. Meneer de piloot heet overigens Jeff.
Nadat ik Francesca alles vertelt had, kreeg ik gelijk toestemming om te gaan. Want zoiets doe je natuurlijk niet dagelijks! De meeste mensen dan.

Zodoende werden we maandag dus netjes op tijd van de uni gehaald. Het vliegtuigje staat op Waterloo, een klein vliegveld direct achter de manege waar ik elk weekend een uurtje rijd voor partboard. Het bleek een schattig klein vliegtuigje te zijn waar 4 personen in passen. Nadat het apparaat volgetankt was, konden we gaan. Caeli ging achterin, en ik mocht dus voor co-piloot spelen. Nou ja, eigenlijk dus gewoon op die stoel zitten :P
Daar gingen we dan! Beetje wiebeliger dan ik gewend ben, maar niet al te beroerd. Het was in de lucht wel redelijk stuiterig, dus ik had uit voorzorg maar een primatourtje ingenomen. Je weet maar nooit, en het is ook zo flauw om gelijk de eerste keer zo'n apparaat te bevuilen (laten we het netjes houden).
Eenmaal in de lucht zetten we koers naar Hamilton. Al snel kreeg ik de vraag of ik een stukje wilde vliegen. Uh... Waarom ook niet! Dus ik kreeg een spoedcursus hoe dat stuur werkt. Links, rechts, van je af duwen is naar beneden, naar je toe trekken is omhoog. Oke, dat kunnen we. Bleek toch moeilijker te zijn dan verwacht! Er stond best wat wind, dus we werden ook steeds van links naar rechts geslingerd. Rechtuit gaat niet vanzelf, daar moet je dus echt voor sturen in zo'n klein ding. In de verte was een watermassa te zien, daar moesten we naartoe. Goed, dan doen we dat! Die watermassa bleek Lake Ontario te zijn. Vlak nadat we over de brug bij Hamilton waren gevlogen gingen we linksaf richting Toronto. We mochten niet over land vliegen, maar moesten langs de kust boven het water blijven. Prima, het stuiterde daar een stuk minder! Dichterbij Toronto nam Jeff het weer over, want de regels waren hier uiteraard een heel stuk strikter met Pearson International zo dichtbij. En inderdaad waren er daar een heel stuk meer vliegtuigen op onze hoogte (2000-2500 ft) te vinden. We vlogen boven Toronto op een hoogte van 1000-1500 ft, waardoor we net iets hoger vlogen dan het topje van de CN tower. Na 2 rondjes langs de CN tower en andere bezienswaardigheden in het centrum te zijn gevlogen, vroeg Jeff een klein vliegveldje op het eiland net voor de CN tower of we daar een doorstart mochten maken. Dit mocht, dus de landing werd ingezet. Vlak voor de wielen de grond zouden raken, ging het gas er weer op en stegen we weer op. Door deze manoeuvre hebben we wel wat meer fatsoenlijkere foto's van de CN tower kunnen maken. Zoals andere mensen dus foto's hebben van de CN tower :P

Hierna gingen we weer richting Waterloo, met een omweg langs Guelph. Nadat we buiten het gebied van Toronto waren, mocht ik weer vliegen. Dit keer moest ik ook letten op de hoogte waarop we vlogen en moest ik ook navigeren. Niet zo moeilijk, want er zit een Garmin gps systeem in dat apparaat. Kwestie van het lijntje volgen (niet met je neus, haha).
Onderweg heeft Jeff het stuur nog 1 keer van me overgenomen, omdat hij een stukje zweven wilde laten zien. Oke, prima. Hij vertelde er wel bij dat Caeli dit echt afschuwelijk vindt. Hij was dan wel weer zo aardig om haar ook even te vertellen wat er ging gebeuren. Hij liet het vliegtuig stijgen, en liet haar vervolgens een paar meters naar beneden vallen. Soort vrije val-gevoel dus. Geniaal :P
Daarna mocht ik het stuk tot Guelph weer vliegen.
In Guelph nam Jeff het weer van me over. We vlogen een rondje over het universiteitsterrein (waar onze collega's overigens net pauze hadden, buiten in de zon) en zetten toen koers naar Waterloo. Na een soepele (maar wiebelige) landig waren we weer met de voetjes op de vaste grond.

Al met al heeft het zo'n anderhalf uur geduurd. Ik heb omdat ik voorin zat, ook zo'n hippe headset op mijn hoofd gehad (zie foto). Hierdoor kon ik ook mooi luisteren naar de luchtverkeersleiders en al dat soort grappen. Soms echt niet te volgen, al dat codetaal.
Het was echt bloedheet in dat vliegtuigje. Je kunt daarboven natuurlijk moeilijk even een raampje open zetten en airconditioning kent zo'n apparaatje ook niet.
Ik heb in elk geval genoten, en ik kan nu zeggen dat ik in Toronto ben geweest, al was het dan niet helemaal hetzelfde als dat ik daar zou rondlopen. Wat dat betreft kies ik dan toch voor het perspectief wat ik heb gehad. Raar hè ;)

Voor nu weer terug naar de orde van de dag.
Tot de volgende!