Lang zomerweekend

Ja, je leest het goed. Hadden we vorige week zondag nog sneeuw en een gevoelstemperatuur onder nul, en zo zitten we dit weekend ineens weer volop in de 20 graden. Mijn tere Nederlandse huidje kan daar niet al te best tegen, getuige het feit dat ik op moment van schrijven zo rood als een kreeft ben, ondanks het zorgvuldige insmeren.

Anyway, laten we bij het begin beginnen!
Zaterdag had ik weer eens een auto gehuurd. De eerste halte was bij Loris, van Epis Performance Horses. Oftewel, ik had eindelijk weer een westernles! Ik had dit keer een ander paard, want de merrie waar ik vorige keer op had gereden werd nu door haar eigenaresse bereden. Ze hebben volgend weekend een show, en daar moeten ze zich dus op voorbereiden. Zodoende zat ik dit keer op een iets oudere ruin, maar zeker niet minder wat betreft kwaliteiten. Alleen de pit was iets minder, maar nog steeds Diamond-waardig (Wilco snapt het wel :P ). Denk dat deze Rojo (vraag me niet hoe ze aan zo'n naam komen) wel heel goed vergelijkbaar is met Diamond. Op je pinken te rijden, maar je bent wel echt bezig. Het was al met al weer een lekker intensieve les, waarvan we het laatste half uur alleen maar sliding stops hebben gedaan. Pittig, maar wel erg nuttig. Loris is echt een strenge leraar. Als je iets niet naar zijn zin doet, moet je het net zo vaak overdoen tot je het in zijn ogen goed hebt afgerond. Daarbij let hij natuurlijk wel op jouw kunnen, hij zal bijvoorbeeld een beginner nooit vragen een perfecte sliding stop te gaan doen. Beetje flauw :P
Loris reed tijdens mijn les zelf mee op zijn dekhengst, Wimpy Strikes Gold. Een ontzettend gaaf paardje! Palomino met lange manen, echt een penny-paardje dus! Ik had tijdens mijn les dus steeds een mooi uitzicht wat paarden betreft ;)

Na de westernles ben ik doorgereden naar Niagara-on-the-lake. Dit ligt - hoe voorspelbaar - aan een meer. Joh. Ja, echt! Lake Ontario, welteverstaan. Een van de grote meren. Het weer was inmiddels iets minder, want het was volledig bewolkt. Echter was het nog steeds droog, dus dikke prima.
Niagara-on-the-lake is overigens een stadje van ruim 200 jaar oud (en dat is oud voor CA begrippen), wat bij de locals als 'cute' bekend staat en een must-see in de omgeving.
Net als bij de Niagara Falls was het ook in Niagara-on-the-lake volledig vol met toeristen en dan met name Aziaten. Hele busladingen gaan selfies maken voor kleine shops, zoals bakeries, de chocolate factory en de christmas store. Ik heb bij een bakery een grote chocolate chip cook (was niet echt een cook-IE) gekocht en een butter tard en ben naar het meer gelopen, waar ze een park hebben aangelegd. Daar heb ik mezelf op wat rotsen geparkeerd en ben van de rust en mijn snacks gaan genieten. Want wegens het niet heel erg zomerse weer was het hier verbazingwekkend rustig. Ik heb nog wat rondgelopen, maar niet heel veel foto's gemaakt. Het weer stond er ook niet echt naar, dus ik heb vooral de dingen in mijn geheugen opgeslagen in plaats van op de camera.

De volgende halte was Wallenstein. Voor de mensen met een goed geheugen, hier ben ik op mijn allereerste tripje ook naartoe gereden. Ik heb daar mijn western boots gekocht. Nu had ik op de webshop van de winkel gezien dat ze een setje hele gave sporen hadden. Ik heb via de mail gevraagd of ze deze in de winkel hadden liggen, en zo niet of ze mij dan een mailtje wilden sturen zodra ze er wel weer zouden zijn. Dit hebben ze netjes gedaan, dus ik kon afgelopen zaterdag mooi even spoortjes bekijken. Eenmaal in Wallenstein (2 uur enkele reis vanaf Niagara-on-the-lake) was ik nét 5 minuten voor sluitingstijd bij de winkel aangekomen. Eenmaal binnen had ik de sporen al snel gevonden. Even passen hoe ze om mijn boots zouden zitten en... ze waren te krap. Bah. Dus ik naar de balie gegaan en de beste man gevraagd of deze eventueel wat wijder te maken zouden zijn. Dit zou mogelijk zijn, dus de man probeerde ze eerst met de hand wat wijder te maken, wat mislukte. Daarna nam hij ze mee naar de werkplaats. Terug in de winkel probeerde ik ze nogmaals om mijn boots te krijgen, en... ze pasten! De beste man heeft ook nog een mooi setje bijpassende riempjes voor me uitgezocht, die ook nog eens goed bij mijn boots passen. Kijk, dat is nog eens service! En de riempjes waren niet eens de duurste die hij had liggen ;)
Foto is uiteraard bij dit verslag gevoegd!

Joan was dit weekend weer bij de familie met het bos als achtertuin, waar ik een aantal weken geleden ook ben geweest. Met het kampvuur in de achtertuin. Anyway, ik was uitgenodigd om daarheen te komen voor het avondeten. Vanuit Wallenstein was dat nog eens een half uur, maar goed ik was toch al de hele dag aan het rijden. Dat ene half uurtje kon er dus ook nog wel bij, en het levert me gratis eten en gezelligheid op!
Daar aangekomen (de vrouw heet Beth, en Joan noemt deze locatie Beth's, even voor jullie informatie, mocht ik het nog eens gaan gebruiken dan weten jullie waar ik het over heb) was de family zelf niet thuis, maar Joan wel. Zij zou het avondeten regelen terwijl de family nog even weg was. Ik plofte op de bank neer en was druk bezig de riempjes aan mijn sporen te bevestigen (gaat niet helemaal zo soepel als lijkt). Terwijl ik hiermee bezig was, zag ik bij het bloemetje op de buitentafel een... kolibrie! Deze kan ik dus ook weer van mijn to-see-lijstje afstrepen. Zo gaaf!

Zondag heb ik het maar even rustig aan gedaan. Ik was zaterdag eigenlijk ziek geworden, maar eraan toegeven vond ik zonde van mijn kans op westernles, dus ik heb lekker de hele dag met knallende koppijn, zere spieren en bijna-koorts rondgereden. Zondag dus even niet. Alle voorgenoemde klachten waren weg, maar ik was nog wel lichtelijk beroerd en wat slapjes. En aangezien de zon heerlijk scheen en het thuis heerlijk rustig was, was het helemaal geen straf eens een dagje thuis te blijven. 's Avonds kwam de nog-niet-helemaal-vriend van Amelia langs, en we hebben met ons vieren nog een kaartspel gedaan (José, volgens mij was dit een spel wat jij me eerder wel eens geprobeerd hebt te leren..) Deze keer verliep het echter vrij soepeltjes. Ik vormde samen met Joan een team, en Amelia met haar boyfriend in spé. Joan en ik hebben glansrijk gewonnen met 10-3. En dat was niet eens alleen dankzij Joan (beginnersgeluk, denkt Wilco nu. Waar of niet? ;) ).

Vandaag (maandag) was ik zowaar een dagje vrij! De dag voor 24 mei (ik snap niet waarom ze dat niet gewoon 23 mei noemen, Canadese logica) hebben ze hier Victoria's Day. Een soort koninginnedag dus, maar dan de dag voor de eigenlijke verjaardag. Snappie? Nee he? Ik ook niet. Hoe dan ook, het leverde wel mooi een vrije dag op. En wat voor een! Het was heeeeeerlijk zomerweer vandaag. Er was 24 graden voorspeld, met een zonnetje aan een strakblauwe lucht. En die voorspelling hebben we waargemaakt! Samen met Joan (Amelia had geen zin om 'al' om 10 uur haar bed uit te komen) ben ik 2 uur naar het westen gereden. Bestemming van vandaag was The Pinery's Park. Een groot nationaal park met bos, heide, duinen en strand, waar ook een deel is ingericht als camping. Maar in geen enkele vorm te vergelijken met campings zoals wij die kennen. Dit is meer een bos met af en toe een plekje waar je je tent neer zou kunnen zetten. Daar timmeren ze dan een bordje bij met een nummer en dat is je plek. Buren zitten dus niet in je nek te hijgen, want de plaatsen liggen over het algemeen niet rechtstreeks naast elkaar.
Wij waren hier vandaag voor het strand. Een dagticket kost 17,- maar het was werkelijk prachtig. Ook al dat jonge groen, dat was echt genieten! Het weggetje over het park deed me denken aan de toeristische route tussen afslag Nunspeet-Oost en afslag Nunspeet/Elspeet. Dan heb je een beetje een idee hoe en wat. Alleen met een groot verschil dat je hier niet bij de geweldig grote Zandenplas uitkomt maar bij het iets grotere Lake Huron. Op een van de parkeerplaatsen hebben we de auto achtergelaten en zijn naar het strand gewandeld. 1 duintje over. Niet te vergelijken met zeeduinen, overigens. Die waren er verderop wel, maar dat deel was voor daggasten niet toegankelijk. Het strand was heerlijk klein, in de zin dat je geen 2 handdoeken tussen duinen en water kwijt kon. Ideaal! Er waren wel mensen op het park aanwezig, maar niet overdreven veel. De meesten waren die ochtend al naar huis vertrokken omdat ze er het hele weekend waren geweest.
Anyway, het water was nog vreselijk koud. We zijn er wel in geweest, maar niet verder dan tot aan onze middel. Ook omdat ik nog niet helemaal 100% fit was vond ik het niet al te slim om dat nu te gaan pushen.

Na het strandgebeuren (nog geen 3 uur waarin we geen van beide een uur gelegen hebben) zijn we nog naar de rivier gereden die dwars door het park loopt. Joan wilde een ijsje kopen, dus wij gingen kijken wat het kostte. Naast de ijsboer stond een hokje met bootjesverhuur (lees: waterfietsen, kajaks en kano's), waar Joan ook maar even ging kijken. Ze vroeg wat een waterfiets voor 2 personen zou kosten. 12,- per uur. Hmm, klinkt goed! Dus dat hebben we maar even geboekt. Alleen bleek op de steiger na het aantrekken van het zwemvest (jawel, deze was verplicht..) dat de waterfietsen op waren. We konden kosteloos een ander vaartuig mee krijgen. Joan liet mij kiezen. Ik koos voor een kano natuurlijk! Dus dat werd ons vaartuig voor het komende uur. Geen afgedankt onding, maar een degelijke kano van fiberglas, met bankjes zoals onze kano bij Wilco in de schuur. Ik maakte mooi van de gelegenheid gebruik en ben achterin gaan zitten. Kon ik eindelijk eens kijken of ik dat ding ook vanuit die positie kon besturen. En dat ging me vrij goed af! Onderweg hebben we zelfs nog een bever gezien, die was aan het slepen met wat lange grassprieten. Verder nog veel vis gezien, en uiteraard eekhoorns. Ook haviken waren in grote getale aanwezig. De camera is weer goed van pas gekomen, zullen we maar zeggen!

Na het inleveren van de kano (we zijn 2 uur weggeweest, oepsie!) zijn we nog even het kampwinkeltje binnen gewandeld. Ik heb daar uiteindelijk een nieuwe pet gekocht (die andere waaide steeds af, maar kon ik niet strakker zetten) en Joan kocht 2 ijzeren staven voor het roosteren van hotdogs en marshmallows (die struik hier in de tuin gaat anders de zomer niet overleven).
Onderweg hebben we nog een ijsje gehaald bij de McDonalds waarna we onze weg vervolgden terug naar huis. Waar Joan mijn rug vervolgens heeft ingesmeerd met aftersun, en ik daarna al de rest. Zoals in het begin al vermeld, mijn tere Hollandse huidje vindt die temperatuurwisselingen blijkbaar niet al te geweldig :P
Nou ja, heb ik voor nu in elk geval geen melkflessen meer! En ik voel alleen mijn benen wat pijn betreft, dus dat zal ik ook wel weer overleven.

Het is weer een lekker lang verslag geworden. Ik zal snel nog wat foto's uitzoeken, deze zowel hier als op facebook toevoegen en dan is het weer tijd om onder de wol te kruipen. Morgen weer aan de bak!