Can Am 2016

Zo, het is weer tijd voor een update. Een lange deze keer, dus bereid je maar voor!

Afgelopen zaterdag heb ik weer een auto gehuurd. Het kostte deze keer echter wel iets meer moeite. Ik had online gereserveerd, maar bij aankomst op het verhuurbedrijf werd me vertelt dat ik als 24 jarige geen auto mee kon krijgen. Als Canadees of Amerikaan had dat wel gekund, omdat 24 jarigen in het bezit moeten zijn van een bepaald soort verzekering. Om deze verzekering te bemachtigen moet je van Noord-Amerikaanse komaf zijn. Dat gaat mij dus niet lukken. Ik heb verteld dat ik 2 weken hiervoor wel een auto mee had gekregen bij hun bedrijf. De vrouw achter de balie was verbaasd en belde even met haar baas om te vragen of de regels misschien veranderd waren. Dit was echter niet het geval. Het kwam erop neer dat ik de vorige keer geluk heb gehad door de onoplettendheid van de baliemedewerker die ik toen had. De vrouw die ik nu voor mijn neus had, belde naar een ander bedrijf waarvan ze dacht dat ze daar wel aan 24-jarigen verhuren. Dit bleek inderdaad het geval, maar deze zat wel midden in het centrum en ik stond nu in het zuid-westen van de stad. Ze haalde een collega op en deze collega heeft mij naar het andere verhuurbedrijf gebracht. Daar aangekomen is hij met me mee naar binnen gegaan om er zeker van te zijn dat ik een auto mee zou krijgen. Anders zou hij me namelijk thuis afzetten. Gelukkig kon ik bij dit bedrijf wel een auto meekrijgen. Kost gelijk 2x zoveel, maar dat moet dan maar. Flink de oogjes dichtknijpen en gaan met die rib (auw..).
Economy class hadden ze niet meer staan, dus ik kreeg een mooie witte Hyundai patserbak. Niet zo'n joekel als de vorige keer, maar nog steeds de moeite waard.
Nadat ik de autosleutels had gekregen, ben ik op pad gegaan naar de halte van vandaag. Ik zou namelijk gaan kijken op een kleine manege, waar je paarden kunt leasen. Aangezien het met de westernlessen nog niet echt wil vlotten, vond ik het wel leuk om hier gebruik van te gaan maken. De stal was inderdaad erg klein. Ze beschikken wel over een overdekte rijhal, wat wel zo lekker is. Het komt erop neer dat ik het een maandje ga proberen. Ze hebben 5 paarden die western gereden zijn. Ik mag nu elke week een uur komen rijden. Verder hoefde ik niet een paard uit te kiezen, want ik mag ook elke week wisselen als ik dat leuk vind. Ik heb aangegeven dat ik dat maar ga doen. We zien wel hoe het gaat. Als het niks is, stop ik er na deze eerste maand gewoon mee.

's Middags, na de nodige skype-gesprekken, ben ik met de auto naar de Walmart gereden om eens flink boodschappen in te slaan. De Walmart is relatief goedkoop, maar eigenlijk te ver om te fietsen. En op de fiets moet ik alles in mijn rugzak mee zien te krijgen, wat niet altijd even makkelijk is. Dus vandaar dat ik me eens lekker uitgeleefd heb.
Na het shoppen moest ik nog flappen tappen, en waar kun je dat beter doen dan bij een drive-thru ATM? Dat heb ik dus maar mooi even geprobeerd. Echt geniaal, dat moet ik je nageven. Helaas geen camera of telefoon bij de hand, dus de foto houden jullie nog te goed voor een volgende keer.

Zondag was ik al vroeg op. Er lag al een lekkere laag sneeuw buiten (cm of 2-5). Ik was van plan om rond een uur of half 8 van huis weg te rijden.
Nadat ik de auto had uitgepakt (pff wat een karwei..) kon ik dan eindelijk op weg. Bestemming van vandaag was de Can-Am 2016 in Markham, een paardenevenement waar verschillende clinics en shows werden gegeven. Deze zou om 9 uur beginnen en tot een uur of 5 in de middag duren. Alleen was er voor deze zondag een flinke bak sneeuw voorspeld, namelijk 10-15 cm. Deze bui zou aan het eind van de middag beginnen en zeker de hele nacht duren. Onderweg heb ik in Toronto al een beste sneeuwbui gehad waar de snelheid op de snelweg terugliep tot een schamele 60 km/h i.p.v. de normaal gesproken 100 km/h. Bij aankomst op het terrein (gratis parkeren, yeey!) was het nog niet overdreven druk. Het terrein is wel enorm groot, dus in die zin zou het ook niet druk worden/lijken. Op het terrein staan een stuk of 8 loodsen, die per 4 aan elkaar verbonden zijn door middel van gangen. En geloof me, daar was ik erg blij mee. De temperatuur was een graad of -4, maar voor het gevoel was het -15. Goed, de eerste 4 loodsen waren volledig gevuld met kraampjes. Overal waar je keek. Bij het binnenkomen van de 2e loods viel mijn mond bijna letterlijk open, want het eerste wat je zag was een kraam van een western tack store, die een flinke hoeveelheid zadels had uitgestald. Wat wil je als westernruiter nog meer ;)
Ik had met mezelf afgesproken dat ik nog sporen mocht gaan kopen op het evenement. Uiteindelijk heb ik dit niet meer gedaan, omdat ik bij geen enkel setje het wauw-gevoel had (A). Ik heb op internet al andere gezien, bij dezelfde winkel als waar ik laatst mijn laarzen heb gekocht. Alleen waren die sporen er niet op het moment dat ik daar was.

In loods 5-8 vonden de clinics plaats. Bij binnenkomst waren ze net begonnen met een show waarbij ze verschillende rassen presenteerden. Voor de kenners, dit waren oa. de Paso Fino, de IJslander, de Canadese warmbloed, de Rocky Mountain, en nog anderen. De Rocky Mountain was overigens erg gaaf. Een grote zilverappel hengst, in western outfit. Hoe compleet wil je het plaatje hebben ;)

Na de rassenparade kwam een clinic van een paardengoeroe over Horsemanship en werken in vrijheid. Deze man reed zelf op een Mustang hengst die hij jaren geleden uit het wild gehaald had. Zijn vrouw reed ook mee, op een ex-militair paard die jarenlang in een stal opgesloten had gestaan, waardoor hij extreem onhandelbaar was geworden. Naast dit paard liep een kleine Shetlander aan een touwtje en uiteindelijk ook los.
Erg grappig, want ze gingen op een gegeven moment de Shetlander longeren (rondjes laten lopen), waarna ze het touw losklikten. Pony heel braaf nog steeds rondjes lopen. Daarna moest hij op commando steigeren, vervolgens knielen, en gaan liggen. Terwijl hij plat op de grond lag, ging de man in kwestie, Tommie Turvey is de naam, wat aan het publiek uitleggen. De pony keek op, zag dat de man niet oplette, sprong overeind en ging er vandoor. Geniaal. De man probeerde het beest te vangen, wat uiteraard niet lukte. Het ponybeest racete naar het militairenpaard en ging weer netjes in positie naast hem staan, waarna hij zich gewillig liet vangen.

De volgende clinic werd gegeven door ene Kelly Bowser, meervoudig wereldkampioen barrel racing. Voor de oplettende lezer, ik had een vrouw verwacht, maar deze Kelly bleek toch echt van het mannelijke geslacht. Anyway, ik had op zijn minst wat spectaculairs verwacht, maar niets was minder waar. De clinic was in mijn ogen uiterst saai. Hij is wel een keer in draf rond de tonnen gegaan, maar in volle galop is helaas niet gebeurd. Erg jammer, want zo krijgen de mensen toch geen goed beeld wat barrel racen nu precies in houdt. Voor de mensen die dit lezen en geen idee hebben: barrel racen is een onderdeel van de western sport, waarbij je 3 tonnen in de arena hebt waar je zo snel mogelijk omheen moet. Dit betekent niet in slalom, want je moet een volledige cirkel rond elke ton gemaakt hebben.

Na het barrel racen kwam een groot spectaculair iets waarvoor de tribune inmiddels al volledig gevuld was: Amber Marshall, de actrice die Amy Flemming in de Heartland serie speelt, kwam een vragenuurtje doen. Een kleine samenvatting van wat er gezegd is (zonder dat ik hierbij dingen uit de serie ga voorzeggen, want hier in Canada zijn ze al klaar met seizoen 9 terwijl we in NL maar t/m seizoen 3 gekomen zijn).
Amber is geboren in London, Ontario (niet in Engeland dus ;) ) en woont inmiddels op een ranch in Alberta, de provincie waar de Heartland serie zich afspeelt. Ze is getrouwd (niet met Ty uit de serie) en heeft een enorme stapel beesten: paarden, honden, katten, koeien, kippen, konijnen en nog van alles meer. Ze rijdt al paard zolang ze zich kan herinneren. In real life kan ze niet zo goed met paarden omgaan als in de serie (al komt ze wel een heel eind) domweg omdat ze de tijd niet heeft om eraan te werken. Haar favoriete paard uit de serie is Spartan, al is dit personage door al zeker 30 paarden gedaan. De reden hiervoor is dat niet alle paarden zoveel kunnen als Spartan in de serie kan, en omdat er heel veel uren (zeker 10 uur) per dag gewerkt wordt, waardoor het veel te vermoeiend voor dat ene paard zou zijn als hij de hele dag zou moeten werken. Op de vraag welk seizoen haar favoriet was, antwoordde ze seizoen 5.
Verder is de personage Jack (haar opa) de persoon met wie ze buiten het filmen om het meest close is. Deze persoon lijkt in real life qua karakter erg op de personage uit de serie. Wat betreft uiterlijk totaal niet, want hij is maar liefst 25 jaar jonger dat hij in de serie speelt. Elke dag zit hij 90 minuten in de make-up waarbij zijn haar en snor grijs geverfd worden, en waarbij de rimpels en andere ouderdomsdingetjes op zijn gezicht ingetekend worden.
De heartland-ranch bestaat, maar het huis bestaat niet. Dit is gewoon een soort muur. Het interieur van het huis is in een studio opgebouwd, zodat ze niet al te veel last hebben van weersomstandigheden. De stalscènes worden zowel op de ranch als in de studio gefilmd, waarbij ze in de studio de stal exact hebben nagemaakt, inclusief de scheuren in de betonvloer.
Haar eigen dieren hebben wel eens meegespeeld in de show, maar nog niet in seizoen 1-3. Ook een van haar paarden heeft een rol gekregen, maar ook deze is pas in een later seizoen te bewonderen.
Na dit vragenuurtje is Amber gesigneerde foto's gaan uitdelen. Gelijk was de tribune weer een stuk leger, heerlijk! Ik heb ondertussen mooi even een beker hot chocolate gehaald, want het was ondanks de warmtelampen boven de tribune, toch stervenskoud daar binnen.

Na Amber Marshall kwam er een clinic van een paardentrainster, Lindsay Partridge. Ze schijnt hier in Canada behoorlijk bekend te zijn. Zij heeft in deze show de opdracht gekregen om per dag een uur te werken met een jong paard, met als uiteindelijk doel het berijden van het dier. Deze zondag was dus het derde uur waarin er met het dier gewerkt zou gaan worden. Het was een dominant, maar schuchter paardje (een beetje zoals Miracle :P). Uiteindelijk is ze er niet op gaan zitten, omdat het beest te gespannen was, en ze geen dingen wilde forceren. Dit paard zou na de show bij haar in training gaan, om het goed zadelmak te maken en in te rijden. Wel lag er al een zadel op en heeft ze al met 1 been in de stijgbeugel gestaan, om het paard daar vast aan te laten wennen.

Volgende clinic was van Loris Epis, de man waar ik mijn western lessen bij wil gaan volgen. Loris is nummer 1 reining trainer/ruiter/performer in Ontario. Tijdens de clinic liet hij de basis oefeningen zien van de reining, die standaard op de wedstrijden gevraagd worden. Hij reed hierbij op een driejarige hengst, die nog nooit eerder op show geweest was. Een enorm bakbeest met spieren waar je u tegen zegt. (Wilco, hij leek wel wat op Bil, alleen dan met 2x zoveel spieren.) De oefeningen waren: het rijden van cirkels in galop zowel langzaam als snel, het spinnen, de rundown, de sliding stop, de rollback en het achterwaarts gaan. Hij heeft alles heel duidelijk uitgelegd en ook laten zien welke fouten er gemaakt kunnen worden. Nu had hij zichzelf uiteraard een extra uitdaging gegeven door op zo'n jong paard te gaan rijden, die de oefeningen zelf ook nog niet volledig onder de knie had.
Na de clinic van Loris ben ik naar hem toegegaan bij de stallen. Daar heb ik hem even gesproken, en hebben we afgesproken dat ik op 23 april bij hem kan komen rijden voor mijn 1e les daar. De weken daarvoor geeft hij nog clinics en is hij nauwelijks thuis.

De terugweg was een beste uitdaging. Toen ik wegreed uit Markham, sneeuwde het al licht. Zo'n beetje bij Toronto, toen ik van de 404 naar de 401 reed, begon het enorm hard te sneeuwen. De snelheid werd enorm teruggeschroefd, doordat het zicht ontzettend slecht was. Uiteindelijk heb ik 2 uur gedaan over een rit van 75 minuten.
Terug in Guelph heb ik de auto weer bij het verhuurbedrijf ingeleverd. Ik ben naar een bushalte gelopen (ik had geluk, de bus kwam precies aanrijden) en heb de bus gepakt. Op het station stopte de bus bij de halte daar en iedereen stapte uit. Ik bleef zitten, want ik moest nog een heel eind verder. De buschauffeur kwam naar me toe en zei dat hij niet verder ging. Op zondag reden de bussen niet langer door dan dit tijdstip (uur of 7). Ik zei dat ik dat niet wist, omdat ik normaal nooit in het weekend met de bus ga. Hij vroeg waar ik heen moest, en ik vertelde waar ik woon. Hij stelde voor om mij thuis te brengen, wat ik uiteraard heb aangenomen! Ik ben dus netjes voor de deur thuis afgezet. Super oplossing! Anders had ik nog een uur door de sneeuw moeten ploeteren.

Maandagochtend lag er een flink pak sneeuw. Het zal een cm of 15 geweest zijn, op de gok. Ik ben dus maar netjes met de bus naar de uni gegaan. De wegen waren een puinhoop, want ondanks dat er volop gestrooid en geveegd/geschraapt werd, lag er nog een flinke lading sneeuw op het wegdek. Uiteindelijk is dit in de loop van de dag wel weg gedooid, toen de zon eenmaal doorkwam. Vandaag ben ik weer gewoon met de fiets gegaan. De wegen zijn schoon en het heeft niet meer bij gesneeuwd. Wel is het nog vreselijk koud, met een gevoelstemperatuur van -15.

Zaterdag heb ik trouwens de eerste coyote gezien. Wel een dood exemplaar, maar toch. Hij lag buiten de stad, langs de weg. Nooit geweten dat die beesten zo groot waren!
Gisteren liep er trouwens een racoon bij de buren. Weet niet of ik daar nou zou blij mee moet zijn, want er is momenteel een rabies-uitbraak in de omgeving rond Hamilton. Och, zolang hij bij de buren blijft heb ik er geen last van ;)

Hier laten we het weer bij voor vandaag. Tot ziens/schrijvens/horens!