Thuis in Nederland

Hier is dan, de allerlaatste blog!

Schreef ik vrijdag nog over dat ik op het vliegveld zat te wachten, bleek later dat ik helemaal niet naar huis zou gaan! Eerst was de vlucht 2 uur uitgesteld, maar om 10 uur stond de vlucht ineens helemaal niet meer in de lijst. Er werd vervolgens omgeroepen dat de passagiers naar Amsterdam zich bij de gate moesten melden, er zou daar iemand naartoe komen om meer informatie te geven over de situatie. Dus iedereen verzamelde zich bij de gate, al redelijk ongerust omdat inmiddels bij iedereen bekend was dat de vlucht niet meer in de vertreklijst stond. Na een kwartiertje kwam er iemand ons toespreken. Bleek dat de vlucht geannuleerd was en de dag erna pas weer zou gaan, om half 5 's middags. Voor nu zou Air Canada voor ons hotels regelen en taxivervoer, wat uiteraard beide vergoed zou worden. Er werd ons uitgelegd dat we onze koffers moesten ophalen bij de bagageband en vervolgens vouchers voor hotel en taxi moesten ophalen bij de incheckbalie.
Inmiddels hadden 2 dames (1 van 49 en de ander 75, moeder en dochter) mij al aangesproken en op sleeptouw genomen, want ze vonden het zo sneu dat ik er zo alleen bij stond. Gezellig, dus daar heb ik lekker de rest van de tijd mee opgetrokken.
Het was een hele toer om de weg te vinden vanuit de vertrekhal naar de bagageband, want dat is natuurlijk geen normale route en dus stonden er nergens bordjes. Het was ons wel uitgelegd hoe we bij de bagageband moesten komen, maar dat was nog steeds makkelijker gezegd dan gedaan. Gelukkig waren we met een heleboel mensen, dus uiteindelijk kwamen we er wel. Bij de bagageband moesten we ook nog wachten tot eindelijk onze koffers op de band verschenen. Toen ook die verzameld waren, zijn we naar de incheckbalie gegaan waar we onze vouchers zouden krijgen. Daar stond al een enorme rij, waar we dus maar mooi achteraan zijn gaan staan. Toen er nog een stuk of wat mensen voor ons stonden, kregen we van de medewerkers te horen dat er geen hotelkamers meer vrij waren in Toronto. Er was dit weekend een evenement in Toronto, plus dat het een lang weekend was voor de Canadezen, plus dat het zomervakantie is. Hierdoor waren er al heel weinig plaatsen vrij vergeleken met normaal. We konden wel zelf nog op zoek gaan naar een verblijfplaats, dat mocht ook verder weg zijn. De taxi er naartoe kregen we dan nog wel vergoed, net als de hotelkosten. Ook kregen we een nieuwe maaltijdvoucher die we op zaterdag op het vliegveld konden besteden. Dit zorgde natuurlijk voor een flinke golf van verontwaardiging. Iedereen ging massaal met de telefoon op het internet kijken of er nog wat te vinden was. Een minuut of wat later kwam er een Nederlander naar voren met het nieuws dat hij in een hotel in downtown Toronto een stuk of 15 kamers had gereserveerd. Bij navraag hoeveel kamers er nog nodig waren voor de mensen die nu nog niks hadden, bleken dit er precies genoeg te zijn! Dus de crew ging vervolgens iedereen indelen in de kamers die er door de passagier gereserveerd waren. We kregen de vouchers voor het hotel, de taxi (zowel heen als terug), een maaltijdvoucher voor de volgende dag op het vliegveld, en de nieuwe boardingpass. Hierna liepen we naar buiten, waar de taxi's al op ons stonden te wachten. De taxi bracht ons naar het Sheraton hotel in downtown Toronto. Daar kregen we de sleutel voor de kamer en konden we eindelijk naar boven. Ik had een kamer op de 10e verdieping, de beide dames op de 24e verdieping.
Toen ik eenmaal boven op mijn kamer was, heb ik nog even naar huis gebeld om ze op de hoogte te brengen van de stand van zaken. Inmiddels was het al 2 uur 's nachts, dus ik was behoorlijk op. Mijn kamer was echt fantastisch. Een enorm queensize boxspring met matrassen zo dik dat er zowat in moest klimmen. Kussens waar je in wegzonk, zo lekker! Verder nog een dressoir met een tv van anderhalve meter breed (die ik 's ochtends natuurlijk nog even kort geprobeerd heb) en een badkamer zo chique, echt fantastisch. Toen ik lag ben ik al snel in slaap gevallen.
De volgende ochtend had ik wel mijn wekker gezet (op 9 uur), want ik wilde niet te laat wakker worden. Ik ben nadat ik mezelf had aangekleed naar beneden gegaan op zoek naar het restaurant waar ik zou kunnen ontbijten. Daar aangekomen moest ik bij de deur wachten tot het bedienend personeel me ergens neer zou zetten. Dat gebeurde al vrij snel, waarna ze mij ook een glaasje sinaasappelsap brachten. Het ontbijt was een buffet met zowat alle soorten ontbijt die je kunt bedenken. Brood, bacon, scrambled eggs, pancakes, yoghurt, cereals, fruit, croissantjes en nog een heleboel meer. Ik had mijn bordje gevuld met wat bacon, eggs, een croissantje en wat aardbeien. En het was lekker, wat natuurlijk ook wel mag voor zo'n duur hotel.
De vrouwen die me op sleeptouw hadden genomen waren al iets eerder aan het ontbijt begonnen. Toen zij het restaurant verlieten, lieten zij me weten dat ze alvast de taxi zouden bestellen voor die middag. Toen ik ook klaar was met het ontbijt, zijn we met ons drieën nog een klein blokje om gegaan. Daarbij kwamen we erachter dat we om de hoek van de CN tower zaten. Zo grappig, we liepen door een straat en draaiden ons om, waardoor we ineens die toren zagen staan.
Om 1 uur hebben we de taxi weer genomen naar het vliegveld. Daar hebben we gelijk de bagage weer ingecheckt en zijn weer naar de douane gegaan. Bij de douane stond een enorme rij en het duurde vreselijk lang. De oudere vrouw had op een gegeven moment moeite met het staan, dus heeft haar dochter een rolstoel geregeld. Dat had weer als bijkomend voordeel dat we de rij mochten verlaten en versneld de douane door mochten. Fantastisch! Eenmaal in de vertrekhal heb ik de dames verlaten en ben weer mijn eigen ding gaan doen. Van de maaltijdvoucher heb ik eerst lunch gehaald bij Tim Hortons. Daarna heb ik een plekje opgezocht waar ik mijn laptop kon openen. Via Facebookchat en whatsapp heb ik nog contact gehad met het thuisfront en Wilco, totdat we opgeroepen werden om naar de gate te gaan.
Het boarden ging vrij vlot. Ik had bij het inchecken van de bagage mooi mijn plek nog kunnen omboeken van een plek in het midden naar een plekje bij het raam, met dank aan mensen die de dag ervoor hun vlucht om hebben geboekt. In het vliegtuig bleef ik wachten op mijn buur, tot er op een gegeven moment werd omgeroepen dat het boarden nu klaar was. Met stomme verbazing keek ik naar de stoel naast mij, die nog steeds leeg was. Oftewel, ik had niemand naast me zitten! Dit resulteerde erin dat ik 2 kussens had, 2 dekentjes, en dat ik de halve vlucht met de voetjes (zonder boots) op de stoel naast me heb gezeten (gehangen). Heel lastig natuurlijk!
Bij het taxiën naar de startbaan vertelde de piloot wat de oorzaak was van het annuleren van de vlucht. Het bleek dat het toestel waarmee we zouden vliegen wat mechanische mankementen had en dat die gerepareerd moesten worden. Het vliegtuig stond daarvoor in Montreal. Helaas was het niet gelukt om het op tijd af te krijgen, waardoor de vlucht een dag uitgesteld was. Wegens de tijd van het jaar (zomervakantie en dus hoogseizoen) was er geen ander vliegtuig voor handen. Nu was het vliegtuig weer gerepareerd en konden we dus eindelijk aan onze tocht beginnen. Dit bericht was niet iedereen even blij mee, omdat het dus duidelijk was dat dit toestel het gisteren niet deed en ze nu verwachtten dat het wel weer zou werken.
De vlucht verliep voorspoedig, we hebben nauwelijks turbulentie gehad. Ook de landing ging enorm vlotjes, zonder gehobbel en gestuiter. Een mooie landing volgens het boekje!
Nadat ik mijn koffer had opgehaald, liep ik de schuifdeuren door waar families de passagiers stonden op te wachten. Ik zag Tim, die naar links wees, waar de rest van de familie leek te staan. Ik werd eerst flink omhelst door mijn moeder, gevolgd door mijn zussen, mijn vader en daarna ook Tim. Suzanne, Esther en Elise hadden een spandoek voor me gemaakt met daarop de tekst "Lieve Judith, Welcome!". Heel leuk natuurlijk!

Hiermee is deze reis eindelijk tot een eind. 4,5 maand ben ik van huis geweest, goed voor 20 weken en dus een dag extra. Het is denk ik overbodig om te zeggen dat ik enorm genoten heb! Canada heeft echt wel een plekje in mijn hart veroverd. Voor nu blijf ik in Nederland, maar mocht ik ooit de kans krijgen om die kant op te gaan, zou ik die kans in elk geval overwegen. Zover zijn we nu niet, dus voor nu focussen we ons op een plek in Nederland.
Iedereen hartelijk bedankt voor het meeleven, lezen, en de fijne reacties die ik op mijn blog heb gehad!