Nachtelijke avonturen

En we zijn weer in Canada!
Afgelopen vrijdag zijn we bij de familie Schloesser weggereden om onze barre tocht (oke, gewoon tocht) te vervolgen. De eerste halte was Nashville. Op een klein uurtje van Nashville zouden we in een State Park gaan kamperen, 2 nachten deze keer. Het was een erg mooie campground, lekker goedkoop ook met maar 10,- per nacht! Wel zonder water en stroom, maar mét douches en flushing toilets! Wat een luxe ;)
Zaterdag zijn we naar Nashville gegaan. We hebben daar de Country Music Hall of Fame and Museum bezocht. Wat een centjes is daar bij elkaar verzameld alleen al aan gitaren, echt bizar. Het is wel echt een heel leuk museum, ook voor de kids. Voor het geval iemand van jullie lezers ooit van plan is om naar Nashville te gaan.
Na het museum zijn we nog even in downtown Nashville gaan lopen. Nadruk op 'even', want het was echt bloedheet daar in die concrete jungle. Wel heel leuk, want ze hebben een straat die Broadway heet, en daar zitten allemaal barretjes waar ze in elke bar live muziek hebben. Echt heel gezellig! Maar door de enorm hoge temperatuur en de snelheid waarmee we door onze watervoorraad gingen besloten we maar om snel weer naar de auto te gaan, bij een Mac een lekkere milkshake te gaan halen en te kijken hoe we een dag eerder in Canada zouden kunnen komen.

Op de camping kwamen trouwens al direct toen we aan kwamen rijden de buren naar ons toe gelopen, 2 mannen die daar samen aan het kamperen waren. De eerste was heel aardig maar liet ons al gauw met rust. De tweede echter, je voelt hem al aankomen, was iets minder van het 'met rust laten'. Hij heeft ons wel 3x gevraagd of we nou uit België of NL kwamen. Daarna ging hij op zoek naar Nederlandse muziek uit de jaren 80 of eerder. Daarop kwam hij uit bij een nummer wat volgens hem 'powerful' is. Iets met 'How do you do'. En vervolgens liet hij het aan ons horen. Tijdens het afspelen van het nummer ging hij steeds met zijn hand op zijn hart en verkondigde hij: "so powerful, man!". Wat hebben Wilco en ik gelachen, al was het wel vreselijk irritant dat hij steeds naar ons toekwam en het nummer nóg een keer liet horen. Laten we zeggen dat het irritant genoeg was voor Wilco om mij er nu nog dagelijks een aantal keer aan te herinneren ;)

Op maandag zijn we verder naar het noorden gereden, waar we een camping in de buurt van Chicago hadden opgezocht. Geen State Park deze keer, want die blijken in de buurt van Chicago redelijk schaars. Gewoon afwezig dus, vooral als het om parken met kampeermogelijkheden gaat. Na een enorm lange rit (volgens de tomtom al 7,5 uur) kwamen we op een weg met een woonwagenkamp. Helemaal achterin het weggetje lag de ingang naar de camping. Bij de receptie (meer gebouwtje in vergane glorie) zaten een paar mensen buiten te roken. Op de vraag van Wilco of ze campground voor ons hadden, zeiden ze dat we dat hier wel konden vinden. Vervolgens stond er 1 zuchtend op en ging ons voor het gebouwtje in waar nog een winkeltje in bleek te zitten. Een lucht dat daar hing, niet grappig meer. Echt ontzettend zurig, ranzig gewoon. En dan te bedenken dat er dus echt mensen zijn die daar hun boodschapjes voor op de camping halen. Mij niet gezien dus! Laten we het erop houden dat dit een camping was waarvan we blij waren dat we er maar 1 nacht zouden blijven. Wat betreft gastvriendelijkheid hebben ze nog enorm veel bij te schaven, net als uitstraling van het terrein en dat soort grappen. Nadat we gegeten hadden wilde Wilco graag gaan stormchasen, want er ontstonden inmiddels onweersbuien vrij dichtbij. Omdat ik het niet zag zitten om in de tent te blijven ben ik maar mee gegaan, er vol van overtuigd dat het met die onweer wel mee zou vallen. Eenmaal buiten tussen de maisvelden leek het niet helemaal mee te vallen. De bui die we gehoord hadden was niet zo erg als verwacht (al sloeg het daar wel regelmatig in), maar wat er ons verder nog te wachten stond... Een enorm donkere lucht van een grootte waar je spontaan bang van word (ik tenminste, als chicken wat onweer betreft). We zijn weer terug naar de camping gegaan en in de tent gekropen. De onweer bleef maar doorgaan, maar leek wel zowel boven als onder ons langs te trekken. Zei Wilco, tot er ineens een enorme klap dichtbij ons insloeg. Dat was het moment dat we naar de auto gevlucht zijn, want we zaten onder een hoge boom op een voornamelijk open veld. Niet zo'n goed plan dus om in de tent te blijven zitten. Toen het om een uur of 11 nog niet voorbij was, besloten we de tent in te pakken en een hotel op te gaan zoeken. De rit die we toen kregen was echt een drama. We werden weer de plattelandsweggetjes opgestuurd, en het onweerde nu echt zo vreselijk dat het bijna constant licht was. Inmiddels waren we ook al zover dat we maar in de gaten gingen houden of we niet ergens een slurfje in de lucht zagen ontstaan. Want zo erg was het, ware het niet dat de groene kleur ontbrak die je voor het ontstaan van een tornado vaak ziet. Het regende ook zo vreselijk hard dat de weg niet of nauwelijks zichtbaar was door de voorruit. Na een half uur door het drama gereden te zijn kwamen we een motel tegen, die gelukkig nog plaats had voor ons. Daar binnen was de onweer nauwelijks te horen en konden we rustig in slaap vallen.

De dag erna zijn we eerst naar Milwaukee gegaan, naar het Harley Davidson museum. Staat ontzettend leuk spul daar, maar ook het typisch over de top Amerikaanse spul. Na Milwaukee zijn we weer een stuk naar het noorden gereden, Wisconsin in. Ergens in een State Park hebben we een campground opgezocht. Heel lekker primitief, met alleen dixies als service. Het lag aan een meer, dus hebben we lekker een plekje uitgezocht die vrij dicht aan het meer lag. Met een paadje van een meter of 10 waren we bij het meer vanaf onze tent. Ideaal! We hoorden al regelmatig mensen vreselijk vals meezingen met de lokale countryzender. Toen we bezig waren de tent te installeren, kwam er een tweetal mensen naar ons toe, ieder 2 blikjes bier in de hand. Het bleken broer en zus te zijn. Ze waren al een eind op weg, getuige de enorme walm die om hen heen hing, en van het feit dat geen van beide nog recht uit de ogen kon kijken laat staan lopen. En wat ze uitkraamden kwam er ook niet helemaal normaal meer uit. Nadat ze ons ervan verzekert hadden dat we echt Wisconsin beef moesten gaan proberen, lieten ze ons weer met rust. Gelukkig maar, want die walm was echt om niet goed van te worden! Verder was de campground echt wel fantastisch, echt wel eentje om te onthouden.

Gisteren reden we weer wat verder, naar Minnesota. Ook daar hebben we weer een State Park gevonden, tussen de Indian Reserves (oke, Native Americans) in. Het was hier super lekker rustig, en er waren zo gauw geen bezopen Amerikanen te zien. Hier hebben we een plekje direct aan het meer weten te bemachtigen. Terwijl ik het envelopje met geld naar de self-registration punt bracht, heeft Wilco de tent geïnstalleerd. Op zo'n anderhalve meter van de waterkant, met de opening naar het water toe. Zo hadden we vanuit de tent het meest mooie uitzicht ever! Al had ik wel gegrapt dat het wel grappig zou zijn als we nu springvloed zouden krijgen.
's Avonds hadden we een prachtige zonsondergang, en het meer was spiegelglad. Dat was genieten! Sterker nog, we (voornamelijk Wilco, ik heb de clue gemist) hebben nog een Bald Eagle (Amerikaanse zeearend) gezien! Die viste op het meer.
Op het moment dat we besloten onder zeil te gaan begon het in de verte weer te onweren. Maar deze keer ook echt in de verte, want je zag het steeds lichten maar je hoorde de donder weinig tot niet. We zijn al gauw in slaap gevallen, want het leek ook niet dichterbij te komen. Rond een uur of 12 schrokken we beide wakker van een klap onweer die een stuk dichterbij was. Vervolgens stak er een enorm sterke wind op met enorme windvlagen, die het schattige meer in een woest kolkende massa veranderde die de golven tot ver op de kant spuugde. Na enen was die nog niet afgenomen. Sterker nog, na een flinke rukwind vloog het stokje van ons regenkapje van de tent eruit. Hierna verloren ook de haringen van de voorste delen van de tent hun grip op de grond. De golven spatten inmiddels al regelmatig vol tegen de tent uit elkaar. Al gauw zagen we de tentbodem golven. Ohoh... Dus zaklampje erbij gepakt en even naar buiten gespiekt. Bleek het water al tot onder de tent te staan! Dus wij de tent uitgeklommen (waar je tot je enkels in het water landde) en de tent wat op hogere grond getrokken, in de beschutting van de picknickbank. Nadat we hem extra vergrendeld hadden met de reserveharingen die ik had meegenomen, zijn we weer gaan slapen. Deze keer bleef de tent wel staan en het water kwam niet meer tot aan onze tent.

Vandaag zijn we dan eindelijk weer in Canada beland. Op moment van schrijven zitten we in een hotel in Winnipeg. En blij dat we in een hotel zitten! Er is net een onweersbui overgetrokken. Voor de kenners, een supercel. Wilco was beneden gaan kijken, met de camera en GoPro voor het nodige beeldmateriaal. Op een gegeven moment kwam hij naar boven om mij te gaan halen. De lucht was inmiddels groen geworden, en dat moest ik maar even gaan komen bekijken. Dat heb ik dus maar gedaan. Beneden in de lobby was inderdaad te zien dat de lucht groen gekleurd was. Met andere woorden, tornado groen. Het signaal dat je dekking moet zoeken. Alleen was inmiddels bij ons het ergste al voorbij en was aan de horizon alweer blauwe lucht te zien. Op tv hadden we echter al gezien dat er elders in de provincie verschillende tornado's gesignaleerd zijn, uit dezelfde bui die wij hebben gehad.
Nu is het dus gelukkig weer rustig en kunnen wij weer een nachtje heerlijk doorslapen!

De volgende blog zal op zijn vroegst volgende week geschreven gaan worden. Niet snel daarna volgt de laatste, als ik weer terug in Nederland ben!

Veel leesplezier en vergeet de foto's niet te bekijken ;)