USA 1.0

Altijd fijn om je blog te openen en te ontdekken dat het laatste verslag spontaan verdwenen is! Helaas kan ik hem ook nergens meer terugvinden, dus mocht iemand hem heel toevallig nog ergens hebben (in de mailbox ofzo, geen idee hoe die mailtjes eruit zien), ontvang ik hem graag weer!

Anyway, de roadtrip is nu officieel begonnen! Zaterdagmiddag is Wilco in Guelph aangekomen. Na een late lunch zijn we naar de rodeo gegaan in Holstein, en daarna reden we door naar Pike Bay waar we de nacht op het terrein van John & Beth zouden doorbrengen. Uiteindelijk was het pas half 10 toen we in Pike Bay aankwamen. We hebben snel de tent opgezet ergens helemaal in een hoekje van het terrein, uit het zicht van de cottage en Joans trailer. Wilco is vrij snel daarna in bed gekropen. De bewoners van de cottage waren in de buurt vuurwerk kijken. Toen zij terugkwamen, lag Wilco al plat. Ik heb even hoi gezegd en ben ook maar naar bed gegaan, want het was ook voor mij een lange dag geweest.

Zondag hebben we lekker rustig aan gedaan. Eerst gezellig met Joan ontbeten (bacon, scrambled eggs en toast) en in het begin van de middag zijn we naar een strandje in de buurt gegaan, aan Lake Huron. Daar hebben we nog lekker even wat gedobberd in het water. Dat was lekker! Niet zo koud meer als eerst, zolang je maar niet verder ging dan tot je middel. We hadden de hond ook mee, maar die vond het niet heel prettig als je haar verder het water in wilde nemen. Zwemmen is niet haar favoriete onderdeel. Nep-retriever :P
Nadat we weer terug waren bij Joans trailer ontdekte ik dat mijn horloge, ring en oorbellen niet meer in mijn broekzak zaten. Wilco en ik zijn dus weer teruggereden naar het strand en al snel vonden we (gelukkig!) de vermiste goederen. Op de plek waar we gezeten hadden. Opluchting!

We hebben de nacht in Guelph doorgebracht en zijn maandagochtend nog even gaan kijken hoe we naar Georgia zouden gaan. We hebben nog even wat boodschappen gedaan en zijn daarna op pad gegaan. Via Pleasant Ridge waar Wilco nog 2 broeken heeft gekocht (zelfs een zwarte spijkerbroek!) reden we naar een plekje langs Lake Erie, op een half uurtje van Buffalo. We hadden 2 campings opgeschreven. En dat bleek een slimme zet, want bij de eerste camping was de receptie al gesloten. Door naar de tweede, nog geen 10 minuten verderop. Daar was de receptie nog wel open volgens het bordje. Alleen was de deur op slot en was er binnen niemand te zien. Hij zou nog 20 minuten open moeten zijn. Er kwam een jochie aangerend en die zei dat hij zijn moeder zou gaan halen. Dat heeft hij gedaan, en zo kregen we toch nog een plekje. Er waren bijna geen anderen op de tentplaatsen, dus we hadden ruime keuze aan waar we de tent neer wilden zetten. Onder een grote boom leek de beste optie, met de temperaturen tegen 30 graden. Na het avondeten ontdekten we dat er geen afwasplaatsen op de camping waren. De eigenaresse nog even gevraagd, en die zei dat ze niet wilde dat er etensresten in de afvoer terecht zouden komen. Dus, daar sta je dan met je vuile vaat! Uiteindelijk maar met wat wc papiertjes en een koud sopje de vaat gedaan.

Na een heerlijke warme nacht waren we de volgende ochtend al vroeg wakker. We zouden de grens overgaan! Na het ontbijt op pad gegaan richting Buffalo. Daar bleek het niet zo heel druk te zijn. Toen we uiteindelijk bij de hokjes aankwamen, moest je eerst door een soort poortje rijden waar je hele auto gescand wordt. Ook maken ze een foto van je. Daarna kom je bij het hokje waar dan zo'n figuur in zit die bepaald hoe makkelijk jij de grens over komt. Een gezellig figuur, hij maakte gezellig een praatje met ons waarna hij onze paspoorten niet teruggaf en ons doorstuurde naar een gebouwtje. Daar bleken er nog meer mensen in de wachtkamer te zitten. Na een kwartiertje ofzo werden onze namen omgeroepen (nou ja, ze deden een poging en maakten er toen maar The Netherlands van). Na wat standaardvragen van een vrouw die haar baan echt fantastisch vind kregen we de stempels in ons paspoort en konden we weer verder.
Na een paar uur rijden kwamen we in de eerste national forest waar we een overnachting gepland hadden. Na even doorrijden kwamen we een camp ground tegen. Het werkt met een soort zelfregistratie systeem. Je moet dan een formuliertje op een envelop invullen, in de envelop stop je je geld, en dat gooi je vervolgens in een soort brievenbus.
Er begon ook een trail vanaf de camp ground. Die gingen we maar even proberen. Bleek alleen maar naar beneden te gaan, dus na een kwartier zijn we maar weer omgedraaid. Het was bloedheet (29 graden) en de luchtvochtigheid was ook lekker hoog. Op de terugweg naar boven liep ik voorop. Ik wilde over een boomstam stappen waarna ik enorm schrok en achteruit sprong. Een van de takjes die op het pad lag begon ineens te bewegen. Bleek een klein slangetje te zijn. Wilco helemaal dubbel van het lachen om mijn reactie :P
's Nachts geen beren gezien of gehoord, wel een keer het gejank van een wolf of coyote, geen idee wat het was. Was wel redelijk dichtbij de camp ground.

Dinsdag waren we al vroeg wakker. Om een uur of 8 zijn we weer gaan rijden. George Washington National Forest was de eindbestemming van de dag. Het begon al goed, want de tomtom stuurde ons over een onverharde weg die mega steil tussen de bomen door liep. Wilco zei nog: wordt een uitdaging als er ineens een boom over het pad ligt! Drie keer raden wat we zagen toen we onderaan een steil stuk kwamen. Een boom over het pad :P We konden dus mooi weer achteruit omhoog, want ruimte om om te keren was er niet.
Onderweg hebben we nog een flink aantal herten op de weg gezien (elks). We hebben een hele mooie route gehad met veel hoogteverschillen en bossen. Echt genieten! Inmiddels gaf de auto aan dat het al zo'n 92 graden was (Fahrenheit :P). Voor de lunch zijn we maar ergens langs een rivier gaan zitten, met de voetjes in het water. Een beetje afkoelen!
Uiteindelijk kwamen we bij de eindbestemming aan. Bleken er geen plaatsen te zijn waar je mocht kamperen! We hebben meerdere punten in het park bekeken, maar overal stond een bordje dat er niet gekampeerd mocht worden. Bammer. Dus wij in de tomtom een camping opgezocht en daar naartoe gereden. Was de receptie al bijna een uur dicht! Nog een camping ingevoerd, maar dat bleek geen camping te zijn. Inmiddels was het al half 8 en waren we het wel redelijk zat. Dus een motel opgezocht en daar naartoe gereden. Nadat ik gevraagd had wat het kostte, hebben we daar maar een kamer genomen. En nu zit ik hier op donderdagochtend buiten op de stoep voor de Rockingham Motel in Harrisonburg. Kunnen we de motel ook weer van ons lijstje strepen!
We hebben dankbaar van de koelkast met vriesvak gebruik gemaakt, want uiteraard waren inmiddels alle bevroren koelelementen weer goed ontdooid en was het in de koelbox net zo warm als erbuiten.

Vandaag staat er weer een rit van zo'n 6 uur op de planning. Eindbestemming is de Great Smoky Mountains in Tenessee. Daar zullen we gaan overnachten op een campground, waarna we op vrijdag door zullen rijden naar Zebulon (fam. Schloesser)!

In het weekend is er dus wel weer een blog te verwachten.
Tot schrijfs!