Guelph Lake Conservation Area

Na een paar dagen kouder weer (niet boven 14 graden met een gevoelstemperatuur die rond 10 graden lag) hadden we gisteren weer een dag waarop we met gemak de 30 graden hebben aangetikt. Er stond een flinke klap onweer voorspeld, maar uiteindelijk hebben we geen druppeltje regen gehad. En de temperatuur? Die is weggeblazen door de wind, waardoor het vandaag 'nog maar' 18 graden was.

Goed, gisteren dus een bloedhete dag. 's Ochtends heb ik eens lekker rustig aan gedaan. Ik was afgelopen week behoorlijk moe en sliep slecht 's nachts. Helaas pindakaas, het uitslapen was geen succes want ik was nog gewoon voor 7 uur wakker. Maar, wel uitgerust deze keer! Zal vast het weer geweest zijn.
Na een lekker en cultureel verantwoord ontbijtje (gebakken ei met bacon) heb ik mijn kamer maar weer eens opgeruimd, want er zou 's middags een meisje komen kijken naar mijn kamer, om die eventueel na mij te gaan huren. Laten we zeggen dat mijn inbouwkast goed van pas kwam :P
Nadat ik de piano en gitaar mishandeld had, mijn kamer opgeruimd en gestofzuigd was, mijn boek weer een stuk verder gelezen was en mijn schilderprojectje weer wat verder afgerond is, heb ik mijn backpack weer goed gevuld met flesjes water, wat eetbaars, zonnebrand, en natuurlijk niet te vergeten de camera. Ik wilde naar Guelph Lake Conservation Area, en deze keer niet halverwege langs de rivier blijven hangen :P
Ik was ook qua kleding goed aangepast aan het weer, want ik zat uiteindelijk met slippers, hotpants, en hempje met daaronder bikini-top op de fiets. Het haar in een staart, zonnebril op mijn hoofd, en gaan met die banaan! Ik heb me redelijk goed aan mijn voornemen gehouden onderweg niet bij de rivier te stoppen, want ik ben uiteindelijk maar 1x gestopt! Daarbij nog een mooie kikker gevonden die uiteraard dienst moest doen als fotomodel. Daar bleek hij uitermate geschikt voor te zijn! Resultaat is hieronder te vinden.
Goed, nadat ik de Recreation Trail uit was gereden die langs de Speed River naar de Guelph Lake Conservation Area leidt, moest er een weg overgestoken worden. Direct daarna begon de conservation area. Dat wil zeggen, het gedeelte waar GORBA rechten over heeft, de Guelph Off Road Bicycling Association. Klinkt goed, nietwaar? Het gebied heeft ook nog een gedeelte wat dan weer Guelph Lake Park heet, maar daarvoor moet je betalen en daar zou het naar mijn idee veel drukker zijn. Ook omdat de publieke stranden op dat park liggen. Aangezien ik toch op de fiets was, was de keuze gauw gemaakt!
Bij het begin van het pad stond een informatiebord, die kun je via onderstaande link vinden:
http://gorba.ca/new/wp-content/uploads/2013/04/GORBA_Trail_Map.jpg

Laat ik maar gelijk even vermelden dat de routes dus genummerd waren. Bij begin van elke route hing een bordje met daarop het nummer en de naam van de trail die daar begon. Klinkt te mooi om waar te zijn! Was het ook... Een deel van de bordjes mistte (alleen het metalen bevestigingsmateriaal was nog aanwezig) en een ander deel was volledig mooi wit gekleurd door de zon die er al die jaren op geschenen had. Jammer! Een ander deel was goed/nog net te lezen.
Als je de link aangeklikt hebt, zie je dat er 1 algemene route door het gebied liep, namelijk nummer 2. Je denkt dan dat dat een relatief breed, open pad was. Niets was minder waar. Ik bleek direct aan het begin al het pad gemist te hebben, want ik was netjes langs de rivier naar de dam gereden (over een breed, open pad), waarna ik later een ander informatiebord tegenkwam waarmee ik ontdekte dat er langs de rivier naar de dam helemaal geen officiële trail loopt :P

Het gebied is trouwens voornamelijk bebost, met af en toe wat open stukken waar ooit bomen zijn gekapt. Ook het deel bij de dam heeft geen bomen, net als sommige stukken langs het meer.
Het gebied kent 3 soorten trails: makkelijk, medium en moeilijk. Ik had geen idee wat ik kon verwachten, en aangezien ik geen mountainbike heb vond ik het verstandig om maar met de makkelijke route te beginnen, de algemene route dus. Uiteindelijk kwam ik door het missen van een afslag (iets met missende bordjes) op een medium trail terecht. Met een leuke naam overigens, want dit bleek de Beach Cruiser te zijn. Geen geploeter door zand, maar een mooi smal pad langs de kustlijn van het meer. Op een klein strandje (als het water een halve meter hoger stond was daar geen strandje) even pauze gehouden, en wegens het feit dat het bloedheet was en ik toch bij het meer was, mijn hempje maar uitgetrokken waarna ik dus in bikinitop en hotpants verder ging met mijn tocht. Op het meer waren 2 mannen aan het windsurfen. 1 hing al steeds wat in mijn buurt, en nu was het helemaal geniaal. Hij kwam met een rotgang mijn kant op, met een keihard 'Yiiiiiihaaaaaaa!!!!'. Vervolgens bleef hij naar mij kijken en vergat hij te draaien, waardoor hij in het windloze gedeelte vlakbij het strand terecht kwam. Toen viel hij zowat van zijn plank. Geweldig, wat heb ik hem uitgelachen!!

Toen de officiële trails ophielden, liep er nog gewoon een trail langs het meer. Die ben ik maar op gegaan, want het zag er wel interessant uit! Lees: smal pad met veel bochten tussen bomen door. Die bomen stonden op een gegeven moment zo dicht langs het pad dat je echt moest zigzaggen om ertussendoor te komen, anders had je kans dat je met je stuur bleef hangen. Wat menig voorganger van mij al geprobeerd had, aan de schade aan de bomen te zien, haha.
Na een minuut of 10 kwam ik bij de grote weg uit. Daar ben ik weer omgedraaid en weer terug gegaan.
Na de Beach Cruiser heb ik nog een ander medium pad gekozen. Deze heette Jurassic Park en ging echt als een malle tussen de bomen door. Omhoog, omlaag, links, rechts, echt prachtig! Net een achtbaan, maar dan op de fiets. In scherpe bochten was te zien dat veel mensen dit soort paden waarderen, want die bochten zagen er net uit als een bobsleebaan.
Inmiddels was het al redelijk ver in de middag, het zal een uur of 4 geweest zijn. Tijd om een trail uit te zoeken die mij weer naar het begin van het park bracht. Volgens het kaartje zou ik met trail 6, South Park, en 5, Mad Hatter, weer een heel eind richting het beginpunt komen. Daar dus maar aan begonnen. Wederom een fantastische trail met prachtig bochtenwerk, waarin ook weer volop gebruik gemaakt werd van het heuvelige landschap. Op een gegeven moment kwam ik weer bij een informatiebord uit. Huh? Informatiebord? Aan het eind van trail 5 zou geen informatiebord staan... Dus even op het bord gespiekt waar ik nou weer beland was. Bleek ik weer heel netjes vooraan bij trail 6 te zijn. Mooi rondje gereden dus! :P
Ik heb de grotere route maar weer genomen, want inmiddels waren we alweer een half uur verder. Daarbij was ik zowat gesmolten en was ik hard door mijn watervoorraad heen aan het gaan (adrenaline, sport en heet weer, ideale combinatie!). Halverwege nog zo slim geweest om weer een intermediate trail te pakken, nummer 4 deze keer. Die zag er op de kaart uit als een met weer leuk bochtenwerk. Was ook zo. Alleen, deze hadden ze wel als moeilijk mogen classificeren, want mijn fiets vond deze niet zo grappig. Kijk maar eens naar de foto die de titel 'Trail 4, Homestead" draagt.
Ja. En dan denk je, "Oh, dat is alleen maar in de bocht!" Ja, dat dacht ik dus ook! Niet dus, ik heb de daarop volgende meters gelopen. Bocht, na bocht, na bocht. En op de foto valt het nog mee, die stenen lagen vast. Er waren ook stukken bij dat ik een hoop losse keien mocht beklimmen. Erg geestig. Wat ben ik toch goed in het goeie keuzes maken de laatste tijd! :P
Na een paar honderd meter waren de stenen eindelijk op en kon ik weer bochtenwerk uitoefenen.
Ik snap overigens ook waarom mensen handschoentjes zonder vingers dragen op de fiets. Mijn handen zijn een paar pijnlijke plekken rijker!

Vandaag had ik alweer mijn laatste keer partboard (dat wil zeggen, alleen. Misschien dat Wilco en ik er over 3 weken nog eens langs gaan). Ik had gevraagd of ik weer op Lucy kon rijden, maar dit kon helaas niet. Zij had gisteren een show gelopen en kreeg daarom vandaag een dagje vrij. Wel kreeg ik weer een ander ex-racepaard voorgeschoteld, al heeft deze het nooit verder geschopt dan de startboxen :P Een enorme vent van rond 1.70m. Een groentje, want hij is pas 4 jaar. Hij was alleen geschikt voor de ervaren ruiters, omdat hij soms nog wel eens een sprongetje kan maken, of een mooie draai van 180 graden. En dat schijnen beginners niet zo aangenaam te vinden :P
Hij was niet zo snel als Lucy, maar ook zeker net zoveel werk. Zijn slungelige benen zaten hem in de weg, hij had echt geen idee wat hij ermee aanmoest. Zo vaak als hij gestruikeld is, echt bizar. En bochten zijn ook niet zijn ding. Daarbij vond hij zichzelf heel zielig, hij heeft zowat het hele uur lopen gillen naar zijn vriendjes in de wei (net Miracle met die half-afgemaakte hinnikjes). Het was wel een vreselijk lief dier, met alle beste bedoelingen. Maar er is nog een hoop werk te verzetten met dat beest.
Bij het verlaten van het terrein had ik de eigenaresse van de stal nog even gesproken. Ze zei dat ze het jammer vond dat ik alweer wegging, want ik was een "good rider". Met andere woorden, de rotknollen waren wel aan mij besteed, haha.

Nou, ik zou zeggen, enjoy the pictures en schroom niet om een reactie achter te laten!