Gokken, western, en Webster Falls

Zo, het weekend is weer achter de rug. Tijd om jullie weer bij te praten!

Vrijdag tussen de middag was het een uur of 12 toen er iemand van de afdeling naar me toe kwam. “We gaan met z’n allen lunchen wat verderop in de straat, wil je mee?”
Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen! Buiten stond Filippo al klaar met zijn auto half volgeladen, ik kon er nog mooi bij samen met een ander meisje. Zo reden we met een volle bak naar een restaurant in het zuiden van Guelph (is verderop in de straat, maar dan wel gelijk een paar km verderop). Het bleek een grillrestaurant te zijn, die bekend staat om zijn gebruik van uitsluitend lokale producten. Het was een erg gezellig restaurantje, eindelijk eens iets wat niet volledig ver-Amerikaanst is. Gewoon knus en gezellig, leuk aangekleed en ingericht met verschillende hoekjes in plaats van een enorme ruimte met veel herrie en weinig sfeer.
Het etentje werd betaalt door de afdeling, het was geregeld om te vieren dat 2 dames al een jaar hier op de afdeling werkzaam zijn. De menukaart was klein maar divers. Het was de bedoeling dat je eerst een voorgerecht koos en daarna nog een hoofdgerecht. Als voorgerecht kon je kiezen uit Soep van de dag (Aspergesoep) en twee soorten salades (Ceasar en nog een). Ik koos voor de aspergesoep, die erg lekker was! Voor het hoofdgerecht kon je kiezen uit Mac&Cheese, een hamburger van rundvlees, een hamburger van kalkoenenvlees, en zo nog wat dingen die ik zo gauw niet meer weet. Ik had zelf de hamburger van rundvlees gekozen. Dit werd vervolgens geleverd met een enorme hoeveelheid friet ernaast, gezouten met rozemarijn kruidenzout. Zo vreselijk lekker, maar ook zo vreselijk veel dat ik het niet allemaal op kon krijgen.
Filippo was ook weer fantastisch Italiaans bezig. Hij had als voorgerecht de ceasar salade en bestelde daar wat extra brood bij. Kreeg hij vervolgens een broodplankje met knoflookbrood. Lust hij het niet! Hij heeft dus al het brood aan de rest van ons gezelschap uitgedeeld.
Vervolgens bestelde ook hij de hamburger van rundvlees voor het hoofdgerecht. Maar het zou Filippo niet zijn als hij hier ook weer niet iets aan moest veranderen. Dus hij bestelde in plaats van het broodje (nou ja, broodJE is niet helemaal op z’n plaats) zoals die op de menukaart stond, alleen het broodje met de burger en een plakje kaas. Over moeilijk doen gesproken :P
Het was dus een heel gezellige lunch en daarnaast vond ik het een prima tijdsbesteding zo op de vrijdagmiddag. Want de lunchpauze duurt normaal hooguit een uur, en we waren nu 2 uur weggeweest. Wat erg nou!

Voor de vrijdagavond had Joan weer wat moois bedacht. We zouden met ons tweeën naar de paardenraces in Elora gaan. Daar worden elke vrijdagavond drafraces gehouden. Het plan was om per race 2 dollar in te gaan zetten. 2 dollar is het minimumbedrag om te wedden per race. En voor de fun best geinig om te doen! Met een boekje in de hand bekeken we voor aanvang van elke race de paarden en maakten een keuze. Niet dat we er verstand van hadden, maar meer voor de fun. Uiteindelijk hebben we 5 races gezien. Joan heeft 1,90 gewonnen en ik 50 cent. Maar he, we hebben wel lol gehad! In het hoofdgebouw zit ook een casino. Tussen de races door heeft Joan me ook daar naartoe gesleept. Bij de ingang moest mijn paspoort gecontroleerd worden, echt bizar hoe goed ze dat checken. Ze hadden een map waar alle soorten paspoorten in staan weergegeven, om zo te kunnen controleren of er niks vervalst is. Vervolgens kreeg ik de vraag wat mijn geboortedatum is, waarna ik mijn paspoort weer terug kreeg. Het casino is niet erg groot, en staat volledig gevuld met van die fruitautomaten en dat soort apparaten. De mensen die er rondlopen waren vrijwel allemaal van het prototype gokverslaafd. Bizar. Die zitten echt onderuitgezakt steeds op een knopje te drukken. De herrie was ook onbeschrijflijk, als je bedenkt dat elk apparaat een behoorlijk geluid geeft. Soort Mario karts geluid maar dan keer zeker duizend. Joan nam me mee naar de achterkant van de ruimte, waar een koffieapparaat stond. Gratis. Vond ik een goed plan, dus we hebben daar mooi een kopje thee getapt (hij gaf naast koffie dus ook heet water). Vervolgens liepen we met kopje thee in de hand nog een rondje. Op een gegeven moment ging Joan achter zo’n apparaat zitten en schoof er een briefje van 5 in. “Kijk, zo doe je dat” zei ze en ze drukte op wat knopjes. Daarna stond ze op en gebaarde ze dat ik het maar moest gaan proberen. Uiteraard vondt ze het geinig om foto’s van mij te maken :P Daarbij vertelde ze de vrouw die naast me zat dat ik een student uit Nederland ben. En dat ik als braaf gelovig meisje kwam, en zij me nu allerlei slechte dingen laat zien zoals wedden op racepaarden en gokken in het casino. Daarna tegen mij: “Nu moet je morgen wel twee keer naar de kerk om je zonden op te biechten!”
Wat een figuur ook. Ik ben niet gezegend met enig goktalent en de lol was er voor mij ook al heel snel af. Comfortabele omgeving vind ik het niet bepaald. Dus zodra we weer terug waren op het startbedrag hebben we het afgekapt en hebben we het geld in ontvangst genomen. We hadden zelfs 5 cent winst gemaakt, haha! Nee, zonder gekheid, doe mij dan maar die paardenraces om voor de lol te gokken in plaats van die rare automaten in het casino.

Zaterdag had ik weer een bomvol programma. Dat hadden jullie vast noooooit van mij verwacht, haha! Ik was via internet al een tijdje aan het kletsen met een meisje (Loes) die ook naar Canada zou komen. Zij zou op een half uurtje van mij rijden vandaan gaan wonen. Twee weken geleden is ze dan hier aangekomen, dus ik had met haar afgesproken dat ik haar deze zaterdag mee op sleeptouw zou gaan nemen.
Het begon ’s ochtends al erg leuk, want ondanks dat ik een auto gereserveerd had, bleek er geen auto beschikbaar te zijn. Ik had geluk, want er was zojuist een auto vervroegd terug gebracht, en die kwam net uit de wasserette gereden. Die mocht ik dus mee, tenzij ik het erg vond om een grote auto te rijden. Nou, vreselijk! Als het maar rijdt ben ik gauw tevreden. Bleek inderdaad een grote auto te zijn, een mooie Dodge Journey was deze keer mijn slachtoffer. Zie foto voor de liefhebbers ;)
Nadat ik het goede radiostation ingesteld had en mijn spiegels netjes had afgesteld, ging ik op weg om Loes te halen. Dat ging allemaal netjes binnen de tijd. Daarna gingen we op weg naar de eerste halte van vandaag: Loris Epis. Ik had weer een reiningles gepland. Loes was zo aardig om foto’s van mij te willen maken, daarvan hebben de meesten van jullie het resultaat al uitgebreid op facebook kunnen bewonderen. Ik had weer les op Rojo, alias Peppy Got No Fear. Ja, hoe ze op die roepnaam zijn gekomen moet je mij ook niet vragen ;)
Loris had al aan het begin van de les aangegeven dat we deze keer veel aan de stops zouden gaan werken. Eerst wat gespind en wat galopwissels gedaan en nog wat tempowisselingen in galop, en het laatste half uur hebben we zo’n beetje alleen maar sliding stops gedaan. Over een rechte lijn, steeds heen en weer met aan het eind van de lijn een sliding stop. Het ging best wel lekker, je merkte echt dat het aan het eind steeds beter ging, met als resultaat een hele gave slide van wel 4 meter! Daar is dan uiteraard geen beeldmateriaal van, maar voor de Ongelovige Thomas onder jullie kun je het navragen aan Loes of Loris :P

Na Loris stonden de Webster Falls weer op het programma. Ik wilde daar heel graag nog eens naar terug, om te zien hoe het eruit zag als alle bomen vol in blad stonden. Nou, dat stonden ze eindelijk, dus ik vond het een uitstekend idee om daar na de westernles naartoe te gaan. Bij de Webster Falls bleek het aardig druk te zijn, de eerste parkeerplaats stond nokkievol en dus werden we doorgestuurd naar de parkeerplaats bij de Tews Falls. Niet zo’n ramp, dat is welgeteld 500m verderop. Bij de ingang werd er deze keer naast parkeergeld ook entreegeld geïnd. 5 dollar pp, naast een parkeerkaartje van 10 dollar. Kost wat, maar dan heb je ook wat! Het gebied is vrij groot, en het bleek uiteindelijk niet eens zo heel druk te zijn.
Nadat we even snel geluncht hadden zijn we eerst naar de Webster Falls gegaan. Wat was dat een zielig stroompje vergeleken met wat ik daar in maart had gezien! Van die grote massieve waterval was er nu alleen een schattig watervalletje over. Vergelijk zelf de foto’s maar van half maart en van deze keer. Bij de plek waar je vroeger met de trap naar beneden kon, stond nu een beveiliger die mensen aansprak die ondanks het hek nog steeds naar beneden wilden gaan. Omdat ik een boete niet zo zag zitten hebben we de beste man maar even aangesproken. Hij bleek bijzonder flexibel, want hij deelde ons mee dat hij ons alleen maar kon adviseren niet naar beneden te gaan. Tegenhouden kon hij ons toch niet als we toch wilden gaan. Hij tipte wel dat we ervoor moesten zorgen niet in de vallei bij de spoorlijn uit te komen, want daar stond politie te patrouilleren. Nadat we de beste man vriendelijk bedankt hadden, zijn we op zoek gegaan naar een mogelijkheid om aan de andere kant van het hek te komen. Doordat het waterpeil een enorm eind gezakt was ten opzichte van de vorige keer, was het nu appeltje eitje en hoefde je niet eens meer over het hek te klimmen. Je kon namelijk heel gemakkelijk aan de zijkant van de beek onder de brug doorlopen. Zo kwam je uit bij de plek waar eens de trap was.
Ja. Je leest het goed. De trap WAS. In de afgelopen 2 maanden hebben ze de hele trap maar weggehaald. Het naar beneden komen was nu dus een stukje moeilijker dan de vorige keer! Op de plek waar eerst de trap liep, was het op zich nog wel te doen. De trap was blijkbaar gewoon op uitgehakte rotsen geplaatst. Het grootste gevaar van dit eerste deel was het feit dat het bezaaid lag met losliggende rotsen. Zolang je rustig liep en goed uitkeek was er niks aan het handje. Tot je op het punt kwam dat de trap een bocht zou gaan maken. Want toen moest er geklommen worden. Via uitstekende rotspunten en met de hulp van een paar boompjes was ook dit niet al te moeilijk en al gauw landden we met een grote stofwolk onderaan bij de beek. En nee, die stofwolk was niet veroorzaakt door een val :P
We liepen naar de boomstam waar ik de vorige keer de kap van de camera tijdelijk verloren was. Nu was het niet meer zo spannend om op die boomstam te gaan zitten, want die grote blauwe kolkende watermassa was nu echt gedegradeerd tot een lief kabbelend beekje. Ook bleek er ineens een pad te lopen langs de beek. Iets waar Wilco me de vorige keer wel op geattendeerd had, maar wat ik niet had kunnen vinden. Die zal de vorige keer dus onder water hebben gestaan, want je hoefde er echt niet naar te zoeken. Loes en ik besloten het pad een eindje te gaan volgen. Het eindje werd een eind, want het was bijzonder mooi daar beneden! We besloten het pad te volgen tot aan de Tews Falls, en daarna weer terug te gaan naar de Webster Falls. Na een flinke klautertocht waarbij we eerst een keer de beek over waren gestoken via een boomstam en daarna een keer via een stel keien, kwamen we uit bij de onderkant van de Tews Falls. De Tews Falls is dus 30 m hoog, zoals ik een paar maanden geleden ook al had geschreven. Maar vanuit dit perspectief, vanaf de onderkant, zag hij er zoveel groter uit dan de vorige keer dat ik hem zag, van bovenaf!
Na een korte pauze besloten we een weg te zoeken die ons weer boven op het ‘legale’ pad zou brengen. Vlakbij de Tews Falls hadden we mensen met een touw naar beneden zien komen, op een helling die niet al te steil leek, en niet bestond uit rotsen maar voornamelijk uit zand en bomen. We besloten het daar maar op te wagen, want het zou ons de hele terugtocht naar de Webster Falls besparen (wat achteraf een goede keuze bleek, want inmiddels was de aardige beveiliger vervangen door een of ander naar figuur die absoluut niemand doorliet en ook niet bang was bonnetjes uit te schrijven). Het eerste stuk was prima te doen. Tot ik op een gegeven moment op een stuk kwam waar de grond onder mij ineens begon te schuiven en een mooie lawine veroorzaakte. Gelukkig had ik mijzelf vast aan wat rotsen en boomwortels, dus ik schoof niet gezellig mee naar beneden. Ook Loes bleef netjes op haar post, want die zat niet onder mij maar meer schuin naast me. Oke, dat was dus iets om rekening mee te houden. Het touw hadden we inmiddels nog niet bereikt, maar kwam al wel in zicht iets hoger dan waar we nu zaten. Vanwege de losse grond bleek het wel van groot belang om zoveel mogelijk gebruik te maken van bomen, boomwortels en grote keien. Met nadruk op grote keien, want ook de kleinere vonden het grappig om gewoon maar naar beneden te zeilen zodra je er druk op uitoefende. Loes had als eerste het touw bereikt. Het leek erop dat het daarna eenvoudiger zou worden, maar dat viel tegen. Het touw hield namelijk al na een paar meter op. Leuk idee, de uitwerking was alleen wat minder. Maar goed, we waren inmiddels al over de helft dus we zetten maar gewoon door. Het laatste stuk bleek echter bijzonder lastig te zijn, want er was maar heel weinig waar je je aan vast kon houden, laat staan je gewicht op kon zetten. Tijdens de klim werden bomen ook goed misbruikt om even uit te rusten voor we weer verder gingen. Je moet namelijk niet vergeten dat het ook bij ons ruim 25 graden was en enorm stoffig. En wat drinken op een steile helling is niet altijd even handig. Toen het einde in zicht was, heb ik ergens nog enorm lang stil gehangen. Want nadat Loes mij voorgegaan was naar een stukje dat er wel goed uitzag, waren er door de lawines die zij daarmee veroorzaakt had, geen betrouwbare boomwortels of keien meer over. Uiteindelijk heb ik mezelf nog twee meter omhoog gewerkt, toen ik echt geen idee meer had hoe ik dit moest gaan oplossen. De boomwortels die binnen bereik waren, waren dor en dood, zodat als je ze vastpakte ze al afbraken. Loes was uiteindelijk al boven aangekomen en kon via mijn kant eenvoudiger naar beneden komen om mij letterlijk een handje te helpen. Ik zat namelijk net onder een boompje, die uiteraard net buiten mijn bereik viel. Ze heeft zichzelf op de boom geparkeerd en kon mij zo een hand geven, waarna ze me aan mijn arm een stukje omhoog heeft kunnen trekken, waardoor ik de boom vast kon pakken. Vervolgens waren er weer voldoende boomwortels en dat soort zaken binnen bereik waardoor ik ook veilig en zonder al te veel moeite boven aan kon komen. Moe en vies maar voldaan kwamen we boven op het pad aan. Het bleek een plek te zijn waar ik de vorige keer al van het pad af was gegaan om foto’s te maken van het uitzicht en wat ijspegels. Alleen was ik toen niet op het steile stuk gegaan.
Er kwamen mensen naar ons toe die ons boven zagen komen, die ons vroegen of ze hier naar beneden konden. Wij antwoordden dat het wel kon, maar dat we het niet zouden adviseren omdat het eigenlijk niet bepaald vertrouwd is. Tijdens onze klim zijn er wel anderen naar beneden gegaan, die eerst dus lawines veroorzaakten waar wij voor weg moesten duiken, en nadat zij lager waren dan ons moesten zij hetzelfde doen voor de door ons veroorzaakte lawines. We hebben de mensen die ons vroegen of ze hier naar beneden konden maar geadviseerd om beter bij de Webster Falls naar beneden te gaan. De meesten luisterden wel naar ons, anderen gingen alsnog.
Wij zagen er overigens ontzettend leuk uit, met al die zwarte vegen overal. Over het stof op onze kleren maar te zwijgen! Zie foto, haha!
We zijn hierna nog naar de Dundas Peak gelopen (via het normale pad), waarna we weer teruggingen naar de auto.

Gisteren was Matthias jarig en heb ik weer geskyped met het thuisfront, waar deze keer voor de gelegenheid dus allemaal familie over de vloer was. In een skypegesprek van bijna 3 uur heb ik velen gesproken, erg gezellig!
’s Middags zou ik nog partboard hebben, maar er trokken allemaal onweersbuien over ons heen dus die heb ik maar afgezegd. Er staat nu nog enorm veel wind (altijd leuke bijkomstigheid van die onweersbuien) en de temperatuur gaat ook weer zakken naar normalere temperaturen. Ik heb niks te klagen, want we hebben 2,5 week volop zomerweer gehad!

Jullie hebben voor nu wel weer genoeg leesvoer, dacht ik zo.
Enjoy, en tot de volgende blog!