BBQ en vuurwerk

Het weekend is weer voorbij, tijd voor een update!

Afgelopen week hebben we heerlijk zomerweer gehad. Elke dag boven de 25 graden, echt genieten! Vanaf donderdag wel dagelijks een goede regenbui gehad zo'n beetje halverwege de middag. De sinds donderdag voorspelde klap onweer zit er op moment van schrijven dan toch eindelijk aan te komen. Dat zal enorm gaan schelen, want het is wel vreselijk benauwd buiten!

Goed, we beginnen weer netjes bij het begin. In dit geval de zaterdag. Er was 30 graden voorspeld, en die hebben we ook ruimschoots gehaald. De gevoelstemperatuur lag uiteindelijk rond 35 graden. Het was werkelijkwaar bloedheet! Ik had partboard gepland, wel om 11 uur in plaats van normaal een uur of 3 in de middag. Maakte totaal geen verschil, want ook om 11 uur gaf de thermometer al netjes 30 graden aan. Het was dus een flink pittige fietstocht naar Cambridge (40 min. heuvels). Voorzien van een flinke hoeveelheid vocht en iets eetbaars ben ik op pad gegaan. Ik had mijn super hippe afritsbroek aangetrokken, zo kon ik op de fiets mooi met een korte broek fietsen en uiteindelijk te paard toch met een lange broek rijden, zonder dat ik me hoefde te verkleden. Verder had ik slippers aan de voetjes, die op stal netjes vervangen werden door sokken met boots (pff).
Ik kreeg dit keer weer een ander paardje aangewezen. Een die pas een keer of 2 eerder western bereden is. Haar naam was Lucy, een Thoroughbred van een jaar of 7, als ik het goed onthouden heb. Er werd me van tevoren vertelt dat Lucy snel is, en erg gevoelig. Been aanleggen is rustig gaan, schoppen wordt een complete race. Oke, goed om te weten (niet dat ik gelijk een schop zou verkopen aan een paard waarvan ik niet weet hoe die reageert). Dus paardje opgezadeld, en hoofdstel omgedaan. Er werd een of andere hulpteugel bijgeleverd, maar ik heb het niet op die krengen dus die heb ik netjes aan het haakje laten hangen. Op de vraag of ik hier zeker van was, antwoordde ik uiteraard gewoon 'ja'.
Daar gingen we dan. Er was niemand anders aan het rijden, en er werd geen les gegeven. De mensen die op stal rondliepen waren allemaal vrijwilligers voor de open dag die ze die middag zouden hebben. Lucy bleek inderdaad behoorlijk snel. Het woord 'rustig' staat niet in haar woordenboek, of het nou 30 graden is of niet. Zodra ik haar liet aandraven begon het feest. Ik snapte gelijk waar die hulpteugel voor was, want ze heeft het eerste kwartier (echt niet overdreven, ik heb de tijd gecheckt) als een soort kameel/lama door de bak gecrosst. Allemaal leuk en aardig, maar op zo'n moment zit ik er dus meer voor de lol op dan dat ik er wat mee kan. Zo goed en zo kwaad als het ging probeerde ik haar voltes (rondjes) te laten lopen, zowel links als rechtsom. Ondertussen af en toe de rem wat aangetrokken, maar daar was mevrouw niet erg van onder de indruk. En op mijn vraag of ze even iets minder plat door de bocht zou willen gaan (echt niet normaal) kreeg ik letterlijk een boos hoofd naar mijn been geslingerd. Na een kwartier had ik haar dus eindelijk zover dat ze wat tot rust kwam en ze weer als een paard liep in plaats van een soort giraffe. Koppie zakte netjes, al hing ze stiekem wel heel zwaar in mijn handen. Goed, dat was beter dan die kop zo hoog, dus ik heb de blaren (oke, enkelvoud) er wel voor over gehad. En toen wilde ik galopperen. Eerst rechtsom.
Heel leuk en aardig, maar ik krijg bij het aanspringen weer gelijk een hele onaardige blik van madam, waarna ze er als een soort ongeleid projectiel vandoor schoot. Echt onvoorstelbaar. Een rondje langs de bakrand heeft ze niet gedaan, ze ging 'netjes' over de middenlijn heen en weer, met aan het einde van die lijn een ongekend scherpe bocht, waarbij ik bij de eerste keer enorm blij was met die knop voorop dat zadel.
Nadat ik haar terug in draf had gekregen, wat uiteraard ook behoorlijk wat voeten in de aarde had, duurde het weer een minuut of 5 tot ze haar hele boze giraffenhouding liet varen en het koppie weer netjes liet zakken.
Dat was het moment waarop ik besloot linksom ook nog even te gaan proberen. Leverde me direct weer een als-blikken-konden-doden momentje op, waarna ze wel een stuk beter van start ging dan de poging rechtsom. Dit leek nog iets meer op een rondje dan het enorm platgeslagen ovaaltje wat ze eerder had geproduceerd. Ook de bochten waren iets minder scherp, behalve als ze zo nu en dan weer besloot even een sprintje te trekken om vervolgens op volle snelheid de bocht om te vliegen.
Met het feit in gedachten dat het 30 graden was, vind je het waarschijnlijk niet gek dat na het uurtje zowel Lucy als ik zeik- maar dan ook zeiknat waren. Echt niet normaal meer. Fotootje hieronder is gemaakt na de rit. Op haar hoofd zie je haar normale kleur, wat kastanjebruin hoort te zijn. De rest (ja echt..) is lichtelijk vochtig.

Een leuke bijkomstigheid was dat zowel tijdens het rijden als erna mensen naar me toekwamen om te vragen hoe het ging. Na mijn positieve antwoord vertelden ze me stuk voor stuk dat ik haar heel fijn aan het lopen had, en dat er maar weinig mensen zijn die haar kunnen rijden. Ja, je leest het goed, KUNNEN rijden. Hmm. Leuk complimentje, zullen we maar zeggen ;)
Blijkt dat deze oververhitte (deze keer dan ook echt letterlijk) tante in haar jongere jaren ook echt geracet heeft. Joh. Zou je niet zeggen! Snap nu wel waar die enorme snelheid vandaan komt. Mevrouw ziet er ook echt uit als een racepaard met haar lange slanke stelten en superstrakke lijf. Mijn foto doet haar wat dat betreft geen eer aan.
Wegens haar snelheid en enorme souplesse zijn ze net begonnen haar voor barrelracing te gaan trainen. Ik denk dat zij hier wel enorm geschikt voor is.
Stiekem hoop ik dat ik komend weekend weer op haar kan, ik vind het wel een interessant projectje!

's Avonds ging de reis naar Elora, waar ze een vuurwerkshow hadden nog ter ere van Victoria Day. Geen idee waarom het nu pas was, maar dat boeit me verder ook niet zoveel, eerlijk gezegd. Bepakt en bezakt met camera en stoelen (camera voornamelijk voor de prachtige zonsondergang die uiteindelijk verprutst werd door een hele grote wolk die natuurlijk precies voor de zon moest gaan zitten) hebben Joan en ik een plekje naast de racebaan (waar het spul de lucht in werd geschoten) opgezocht. Gewapend met een halve liter cola en volledig ingesprayt met muggenspray, zaten wij op de eerste rang, op de top van een heuveltje naast de racebaan.
Het vuurwerk was erg gaaf! Er zat ontzettend mooi spul tussen. Ook hiervan uiteraard een fotootje toegevoegd.

Vandaag had Filippo een BBQ georganiseerd voor de afdeling van de uni waar ik werk. Om 11 uur vanochtend hebben we met alle mensen uit Guelph (niet al te letterlijk...) verzameld bij de universiteit, vanwaar we in verschillende auto's op weg gingen naar Filippo's huis, in Burlington.
Hij woont echt op een mooi plekje, vlakbij Lake Ontario. In een mooie bungalow (net niet, want er zit wel een kleine eerste verdieping op) met een bijzonder mooie achtertuin. De buren hadden een geval met vogelvoer, waar ook cardinals op af kwamen. Kon ik daar Joan weer mooi mee pesten ;)
Anyway, de BBQ zelf was enorm gezellig. Het was een gezellig clubje bij elkaar. En Filippo was speciaal naar een Italiaanse winkel in Toronto gereden om allerlei spul te halen. Dat brood, echte verse Ciabatta, dat heb ik zo gruwelijk gemist! Canadezen hebben echt geen idee hoe ze lekker brood moeten maken :P

Voor morgen staat er iets heel bijzonders op de planning. Daar ga ik verder nog niks over zeggen, maar dan weten jullie vast dat er morgen of dinsdag weer een nieuwe blog komt.

Groetjes uit het tropische Guelph!